อนุภรรยายอดดวงใจ

"เมื่อคืนนี้ ข้ากับเหยาลี่ได้พูดคุยกันแล้วเรื่องที่จะให้เจ้าเป็นอนุภรรยาของข้า"
หงซุนเปิดการสนทนาขึ้น และหวังว่านางคงจะรู้สึกดีเช่นเดียวกับเขา
"ท่านหงซุน..."
จิ่วเมิ่งอึดอัด มือทั้งสองบีบเข้าหากันแน่น
"ข้าคิดว่าเราทั้งสองยังไม่ได้รู้จักกันดีพอ มันจะเป็นการเร็วเกินไป อีกประการ ท่านควรที่จะดูแลผู้เป็นภรรยาของท่านดีกว่าเจ้าค่ะ"
นางก้มหน้าเอ่ย จึงไม่ได้เห็นว่าหงซุนหุบยิ้มและสีหน้าสลดลง
"แต่ข้ารักเจ้า ข้าทำทุกอย่างเพื่อเรานะจิ่วเมิ่ง เหยาลี่เองก็เป็นผู้ใหญ่ นางมีเหตุผลและไม่ได้ติดขัด ข้ากับนางคุยกันแล้ว"
"แต่ข้าคิดว่าข้ายังไม่รู้สึกว่ารักท่านมากพอที่จะเป็นอนุภรรยาของท่าน"
จิ่วเมิ่งโพล่งออกไปทั้งที่ตนเองไม่ได้คิดเช่นนั้น หงซุนเหมือนหัวใจร่วงหล่น ได้แต่กดข่มความเสียใจเอาไว้
"ข้าว่าคุณหนูเหยาลี่นางเป็นสตรีที่ดี ไม่ได้บกพร่อง แม้ร่างกายของนางจะไม่แข็งแรงและให้ความสุขแก่ท่านไม่ได้ แต่ไม่ใช่ความผิดของนาง ไม่มีผู้ใดอยากเจ็บป่วยเช่นนี้ ข้าคิดว่าเราควรที่จะช่วยกันดูแลนาง นางอาจจะหายและกลับมาเป็นภรรยาที่สมบูรณ์ของท่าน ข้าได้รับความเมตตาจากนางให้อยู่ที่นี่ ข้าจะช่วยท่านดูแลนางและใช้สิ่งนี้ตอบแทนท่านที่ท่านช่วยเหลือข้ามาตลอด ข้าอยากให้ท่านมีครอบครัวที่อบอุ่น"
จิ่วเมิ่งเอ่ยออกมาด้วยเสียงราบเรียบ ทั้งที่ในใจเจ็บแสนเจ็บ รู้สึกดีกับเขา แต่ก็ต้องตัดใจเพื่อความถูกต้อง
"ตลอดเวลา ไม่มีสักครั้งเลยใช่หรือไม่ที่เจ้าจะรู้สึกชอบพอหรือรักข้าสักนิด"
หงซุนน้อยใจและเสียใจมาก เขาไม่อาจอยู่ต่อได้ จึงลุกออกจากตรงนั้นทันที คล้อยหลัง น้ำตาของจิ่วเมิ่งก็ไหลรินออกมาเป็นสาย
"ข้ารู้สึกดีต่อท่าน ท่านคือความสุขที่ข้าไม่เคยพบเจอ แต่....เรื่องระหว่างเราเป็นไปไม่ได้ ฮึก"
นางพยายามกำราบหัวใจตนเองให้มองเห็นความรู้สึกของเจียเจี่ยเป็นใหญ่ เพราะอย่างไรนางก็ไม่อาจทำร้ายจิตใจผู้ที่รักและเทิดทูนได้
โดยเฉพาะการเป็นชู้ทางใจ ซึ่งมันไม่ควร...