ลวงรัก มลทินเถื่อน

“ฉันมีเรื่องที่ต้องตกลงกับเธอก่อนแต่งงาน” คนที่เป็นฝ่ายเปิดฉากพูดก่อนนั้นคือวิศรุตที่จ้องมองใบหน้าที่ซีดไปถนัดตาตั้งแต่ที่เจอเขากับแม่ที่หน้าประตูบ้านนั่นแล้วไปพลางๆ
“ว่ามาได้เลยค่ะ” อันธิกาตอบเหมือนคนไร้ซึ่งทางให้ได้เลือก
“ถึงเราจะแต่งงานกัน แต่เธอจะไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของฉัน! เราสองคนจะย้ายไปอยู่ที่คอนโดฉันทันทีที่งานแต่งจบลง ฉันจะบอกคุณแม่ว่าที่นั่นมันสะดวกเวลาไปทำงาน เธอเองก็ควรจะบอกแบบนั้นเหมือนกัน ถ้าเกิดว่าท่านหรือใครถาม!” หญิงสาวรับฟังแต่โดยดีก่อนจะพยักหน้ารับไม่กล้าแม้แต่จะแสดงความเห็นเพราะรู้แก่ใจดี ว่าเสียงของเธอมันแทบไม่เคยมีความหมายอะไรสำหรับเขา
“อีกอย่าง…ระหว่างฉันกับลินหรือแม้แต่ผู้หญิงคนอื่นๆ ของฉันยังเหมือนเดิมทุกอย่าง เธอไม่มีสิทธิ์มาตีกรอบหรือแสดงอำนาจอะไรในชีวิตของฉันทั้งนั้น หน้าที่เธอต้องทำคือเป็นนางบำเรอบนเตียงให้ฉันแก้ขัดเวลาที่ผู้หญิงของฉันเขาไม่ว่าง! ซึ่งฉันคิดว่าเธอน่าจะชอบมัน” คนฟังได้แต่ยืนนิ่ง ทั้งๆ ที่หัวใจแสนปวดร้าวเหลือเกิน
“แล้วอันละคะ…”
“เธอทำไม!” วิศรุตย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ
“อันมีสิทธิ์ทำอย่างที่รุจทำด้วยรึเปล่า” อันธิการู้ตัวเองดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังที่เอ่ยถามประโยคนี้จบลง ซึ่งมันก็เป็นไปตามที่คิดเมื่อต้นแขนของเธอ ถูกคนใจร้ายกระชากเข้าหาตัวเขาอย่างรุนแรง
“อยากตายก็ลองดู! จำใส่หัวเอาไว้นะอันธิกาว่าเธอไม่มีสิทธิ์ไปมั่วกับผู้ชายคนไหนทั้งนั้นตราบใดที่ยังนอนกอดทะเบียนสมรสของฉันอยู่! เพราะฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร!” แล้วเธอเล่า เขาเคยคิดจะถามเธอบ้างไหมว่าอยากจะใช้ผู้ชายร่วมกันกับผู้หญิงของเขารึเปล่า อันธิกาได้แต่ร้องถามคำถามนี้แต่ภายในใจ