พันธะ รักร้าย

“คิดเรื่องที่ยายคนนั้นพูดอยู่หรอ?” เจษฎ์พิพัฒเอ่ยถามคนที่นั่งข้างๆ
“ก็…มันอดคิดไม่ได้นี่คะ” ปาลินดาหันมาสบตามองเจษฎ์พิพัฒเช่นกัน
“อย่าห่วงเลย ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพี่ไม่มีทางปล่อยให้ปลาเป็นอะไรแน่นอน แม้แลกด้วยชีวิต…พี่ก็ยอม” เจษฎ์พิพัฒพูดแล้วจ้องลึกไปที่ดวงตาของปาลินดาอย่างแน่วแน่และมั่นคงว่าเขาไม่มีทางทิ้งเธอไปไหนเด็ดขาด
“พี่เจษคะ” ปาลินดาขยับตัวแล้วเอาศรีษาะวางบนไหล่ของเขา สายตามองไปที่แม่น้ำตรงหน้า แสงไฟส่องกระทบกับผิวน้ำทำให้เกิดแสงระยิบระยับเป็นคลื่นน้อยๆตามแรงลม “เรา เราจะรักกันได้ ไม่ผิดใช่ไหมคะ”
“ปลา…..” เจษฎ์พิพัฒเรียกเธออย่างแผ่วเบารับรู้ความรู้สึกของเธอดี
“ปลาพยายามแล้วที่จะลืมแต่ก็ลืมไม่ได้ซะที แล้วปลาก็พยายามแล้วที่จะไม่รักพี่เจษ” ปาลินดาหันมาสบสายตากับเขาอีกครั้ง
เจษฎ์พิพัฒยกมือขึ้นมาประคองใบหน้าของเธอ ใช้นิ้วเช็ดน้ำตาออกอย่างเผ่าเบา มืออีกข้างเลื่อนไปจับแขนของเธอที่มีรอยแผลเป็นเป็นทางยาวอยู่แล้วเลื่อนมาจับที่ข้อมือที่ตอนนี้เธอยังสวมสร้อยข้อมือเส้นที่เขาให้ สิ่งที่ปาลินดาบอก ช่างเป็นคำสารภาพรักที่ทรมารใจเขาเหลือเกิน
“ซักวันพี่จะทำให้ปลารักพี่ได้โดยไม่ต้องรู้สึกผิดกับเรื่องนี้อีก พี่สัญญา”
เจษฎ์พิพัฒกดจบที่หน้าผากของเธอแล้วเลื่อนลงมาจูบซับน้ำตาของเธอเอาไว้อย่างแผ่วเบาอย่างต้องการปลอบโยน ปาลินดารู้สึกอุ่นซ่านไปถึงหัวใจ ถึงแม้เขาจะไม่เคยบอกว่ารัก แต่ทุกการกระทำของเขาทำให้เธอมั่นใจว่าเจษฎ์พิพัฒก็ใจตรงกับเธอ
“พี่เจษ ปลารักพี่เจษ อย่าทิ้งปลาไปไหนนะคะ” ปาลินดาโถมตัวเข้าหาเขาสองมือโอบกอดที่เอวของเขาเอาไว้
“อืม กว่าจะได้มากอดแบบนี้ ต้องหลอกล่อลงทุนไปตั้งเท่าไหร่จะทิ้งไปง่ายๆได้ไงล่ะ”
“พี่เจษ” ปาลินดาบิดเอวเขาอย่างหมั่นไส้
“โอ้ยยยย นี่ทำร้ายพี่ คืนนี้ต้องโดนทบเป็นสองเท่านะ”