ดอกไม้ปลายฝัน

สำหรับพนาคม

“กระดูกของเราเป็นก้อนหิน เนื้อหนังของเราเป็นดิน สายเลือดเป็นสายน้ำ ลมหายใจเป็นอากาศ และความอบอุ่นภายในกายเป็นแสงแดด”

สำหรับนวมาลย์

เนื้อหนังคือทวิตเตอร์ กระดูกเธอคืออินสตราแกรม สายเลือดคือไลน์ ลมหายใจคือเฟซบุ๊ค!
ที่นี่นวมาลย์ได้บ้านหลังหนึ่งด้วยความใจดีของผู้ใหญ่บ้าน ที่แท้พ่อเธอบอกกับพวกเขาและตชด.ที่นั่นว่าตนเองจะส่งลูกสาวมาเป็นครูอาสาที่นี่สามเดือน กานต์เคยมาที่นี่บ่อยมาก เขาเคยมาออกค่าย มาพัฒนาหมู่บ้าน เอาของมาแจกเป็นสิบปีแล้ว ทำให้คนในหมู่บ้านพะนอคีแห่งนี้ค่อนข้างรักและเกรงใจ ดังนั้นจึงต้อนรับลูกสาวของกานต์อย่างดี ก็ดีในระดับที่ชาวเขาอย่างพวกเขาจะทำได้ ที่นวมาลย์ได้ยินแต่คนพูดถึงครูคนหนึ่งที่ชื่อพะนะ

แปลงดอกไม้ที่มีการผันน้ำจากลำธารมารดโดยไม่ต้องเปลืองแรงคน... พะนะเป็นคนทำ

ห้องน้ำที่มีระบบสุขอนามัยดี ... พะนะเป็นคนทำ

การเลี้ยงหมูหลุมแบบที่ไม่มีกลิ่นมูลมารบกวน แก็สหุงต้มที่ทำจากมูลหมู ... พะนะเป็นคนทำ

พะนะ นี่มันใครกัน... นวมาลย์อยู่ที่นั่นแบบซังกะตาย สองวันแรกเธอปรับตัวเข้าหาหมู่บ้านเล็กๆนั่น และตอนเช้าวันที่สาม ไม่ทันจะลุกจากฟูกนอน ก็มีเด็กหน้าตามอมแมมแต่ดวงตาสุกใส มายืนเกาะข้างมุ้งมองกันสลอนเสียแล้ว หญิงสาวตกใจร้องบ้านแทบแตก ก่อนจะรู้ว่าเด็กๆเหล่านี้ มาดูครูคนใหม่ของพวกตนอย่างตื่นเต้น

อ้าว... หลายวันที่เดินไปมาแล้วมีคนมองอย่างชื่นชม ไม่ใช่เพราะพวกเขารู้ว่าเธอเป็นคนดังในโซเชียลเหรอ... อ้อ ลืมไป... ที่นี่ไม่มีไวไฟ

และวันนั้นเด็กๆกับผู้ใหญ่บ้านก็บอกเธอว่า ที่แท้พ่อเธอบอกกับทุกคนว่าเธอเป็นครูอาสา ครูอาสา... อาสามาฆ่าเด็กน่ะสิ นวมาลย์หอบข้าวหอบของเตรียมกลับบ้านทันที หญิงสาวคิดว่าเวลาสักพักที่ต้องติดที่นี่ มาใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์ กักตุนรูปถ่ายชิคๆ อาร์ตๆไว้แล้วเขียนบล็อกรีวิวที่เที่ยวเท่ๆ ก็ยังพอเรียกกระแสกลับมาได้อยู่ แต่ต้องมาสอนเด็กนักเรียนในโรงเรียนสับปะรังเคนี่นะ เธอทำไม่ได้เด็ดขาด
-----------
เคยตีพิมพ์และวางขายกับทางสนพ.มาแล้วนะคะ ในชื่อเดียวกัน