รอวันที่คุณรัก (Mpreg)

“อย่า อย่าจับตรงนั้นของกู อื้อ อย่า อ๊า”
“แหม รูดเบาๆ นิดเดียวก็ตื่นตัวขนาดนี้ อยากเหรอวะ”
“ไม่ กูไม่อยาก อื้อ”
“ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ ดูสิสู้มือกูใหญ่เลย”
ร่างสูงใช้นิ้วโป้งเคล้นคลึงส่วนปลายเป็นจังหวะ และเร่งขยับรูดเพิ่มน้ำหนักมือขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊า พอแล้ว พอแล้ว”
“แน่ใจนะว่าพอแล้ว”
รอนละมือจากแก่นกายที่ลุกชันขึ้นและยิ้มเหยียด
“มึงจับกูมา...มึงต้องการอะไรจากกู”
“หึ หึ ถามโง่ๆ เนอะ มึงอยู่ในสภาพนี้มึงคิดว่ากูต้องการอะไรละ นอกจากต้องการเอามึง”
“...”
“มึงต้องชดใช้ค่าเสียหายเรื่องรถให้กู”
“มันไม่ใช่ความผิดกูคนเดียว มึงก็ผิดด้วย
“แล้วยังไง กูไม่เห็นจะสนเลย กูไม่ได้แค่ต้องการแค่ค่าเสียหายอย่างเดียว กูต้องการสั่งสอนมึงด้วย อย่าริอยากจะลองดีกับกูไอ้เด็กเหี้ย”
เพียะ
“โอ๊ย เจ็บ”
รอนยกฟาดฝ่ามือไปที่ใบหน้าของศรเต็มแรงจนใบหน้าหวานสะบัดตามแรงตบ
“ไอ้คนสารเลว แน่จริงมึงปล่อยกูสิ ปล่อยกู”
“ปล่อยให้โง่สิ คนเลวที่มึงด่าก็จะเป็นผัวมึงในอีกไม่ช้า ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ กูว่ามึงเก็บคำด่าไว้ครางใต้ร่างกูดีกว่า”
“ไอ้เลว คนอย่างมึงไม่ตายดี กูจะฆ่ามึง”
“อยากฆ่ากู หาวิธีหลุดจากโซ่ให้ได้ก่อนเถอะ หึ หึ”
ศรดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากโซ่ให้ได้ แต่ยิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหลุดสักที
เขาไม่อยากถูกรอนข่มขืน ไม่อยากถูกกระทำ เขาอยากทำเรื่องแบบนี้กับคนที่เขารักเท่านั้น ไม่ใช่ทำกับรอนในเวลานี้
ยิ่งศรดิ้นรนทรมานมากเท่าไหร่มันยิ่งทำให้รอนชอบใจมากขึ้นเท่านั้น ร่างสูงขยับขึ้นคร่อมบนร่างเล็ก เมื่อศรเห็นรอนขึ้นคร่อมบนร่างของเขาก็เบิกตากว้างกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“อย่าทำอะไรผมเลย ผมกลัวแล้ว จะให้ผมทำอะไรก็ได้ ผมยอมทุกอย่าง ขอเพียงอย่าข่มขืนผม”
“ต่อให้มึงแหกปากขอร้องกูยังไง กูไม่หยุดวะ”
…………………………………………………….

“เจ็บสิดี เพราะกูต้องการให้มึงเจ็บ”
“ผมทำอะไรให้พี่โกรธไม่พอใจเหรอครับ”
ศรเอ่ยถามด้วยสายตาที่สั่นระริก รอนรีบพุ่งพรวดขึ้นไปนั่งคร่อมบนร่างของศรพร้อมกับบีบปากไปด้วย
“ใช่ มึงทำให้กูโมโหและอยากบีบคอมึงให้ตายคามือกู”
“ผมไม่ได้ดื้อ ไม่ได้ขัดคำสั่งพี่รอนเลยนะครับ ผมเชื่อฟังพี่รอนทุกอย่าง ทำไมพี่รอนถึงต้องลงโทษผมด้วย ผมเจ็บนะครับ”
“ใช่ มึงไม่ได้ดื้อ มึงไม่ได้ขัดคำสั่งกู ที่กูทำโทษมึงเพราะว่าไอ้แวมมันชอบมึง และมึงก็ชอบมันด้วยหรือมึงจะเถียงว่ามึงไม่ได้ชอบมัน”
รอนจับไหล่ศรเขย่าอย่างแรงด้วยความโมโห เขาไม่รู้ทำไมเขาต้องโมโหศรมากขนาดนี้ด้วย พอเขาคิดว่าศรชอบไอ้แวม เขากลับรู้สึกทนไม่ได้ขึ้นมา
“พี่รอน ผมเจ็บครับ ผมเจ็บ”
“ทำไมมึงถึงชอบไอ้แวมมันด้วย ทำไม”
“พี่รอน ผมเจ็บ ฮึก ผมไม่ได้ชอบพี่แวม ไม่เคยนึกชอบเลย ฮึก ฮื้อ ผมเจ็บ”
น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะลงอาบแก้มนวลอย่างห้ามไม่ไหว
“ผมไม่ได้ชอบพี่แวม ไม่ได้ชอบ พี่รอนได้ยินมั้ยครับ ผมไม่ได้ชอบพี่แวม”
มือหนาค่อยคลายมือออกช้าๆ เมื่อได้ยิน
“กูขอสั่งห้ามมึงชอบไอ้แวม ห้ามมึงชอบใครทั้งนั้น มึงไม่มีสิทธิ์ชอบใคร ห้ามชอบใคร”
ร่างเล็กยกมือมาปิดหน้าปิดตาสะอื้นออกมาจนตัวโยน
“ใจร้าย พี่รอนใจร้าย ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ผมไม่ดื้อ ผมเชื่อคำสั่งพี่ทุกอย่าง ทำไมพี่รอนต้องทำร้ายผมด้วย ผมเกลียดพี่รอนที่สุด เกลียดที่สุด”
“ไอ้ศร”
มือหนากระชากมือของศรออกจากใบหน้าอย่างแรงด้วยความโมโห
“มึงห้ามเกลียดกู มึงไม่มีสิทธิ์เกลียดกู ห้ามพูดว่าเกลียดกู ห้ามพูดอีกเข้าใจมั้ย”
รอนตะคอกเสียงดังจนคนที่ถูกดุร้องไห้ออกมาเสียงดังอย่างห้ามไม่อยู่อีกต่อไป ร่างสูงเห็นน้ำตาของศรเขารู้สึกแปลกๆ รู้สึกเหมือนใจจะขาด
“ศร”
ร่างสูงเรียกชื่อคนเจ้าน้ำตาแผ่วๆ ก่อนจะใช้มือเช็ดน้ำตาให้ศรอย่างแผ่วเบา
“หยุดร้องได้แล้วนะ อย่าร้อง กูไม่ชอบน้ำตามึงเลย”
“ฮึก ฮื้อ ฮึก พี่รอนทำโทษผมทั้งที่ผมไม่ผิด ผมไม่ได้ชอบพี่แวม ผมพยายามอธิบายแล้ว ฮึก พี่รอนก็ไม่ฟัง ผม ฮึก ฮึก”
“กูขอโทษ กูจะไม่ทำร้ายมึงอีกแล้ว หยุดร้องได้แล้ว”
…………………………………………………
“ทำไมมึงต้องเป็นผู้ชายที่ท้องได้ด้วยวะ ทำไม”
รอนตะโกนออกมาพร้อมปัดของบนโต๊ะตกลงมาแตก ศรเห็นอาการของโมโหร้ายของรอนจึงร้องไห้ออกมา
“พี่รอน”
“ไม่ต้องมาเรียกกู กูเกลียดมึงที่ท้องได้แบบนี้ กูแค่อยากจะสนุกกับมึงไปวันๆ ไม่อยากจริงจังกับมึง ในสายตากูกูเห็นมึงเป็นของเล่น เป็นแค่เครื่องบำบัดความใคร่กูเท่านั้น”
“...”
“กูไม่ต้องการลูก ไม่ต้องการให้มึงท้องได้แบบนี้ เหี้ยเฮ้ย กูไม่น่ายุ่งวุ่นวายกับมึงตั้งแต่ทีแรกเลย กูไม่น่ายุ่งกับผู้ชายท้องได้แบบมึงเลย ให้ตายสิโว้ย ทำไมมึงต้องท้องได้ด้วยวะ”
“พี่รอน”
“ถ้ากูมีลูกกับมึงตอนนี้ทุกอย่างในชีวิตกูจบสิ้นทันที เรียนก็ไม่จบทั้งที่อีกไม่กี่เดือนกูจะจบอยู่แล้ว แล้วถ้าพ่อแม่กูรู้ว่ากูมีลูก พ่อแม่กูต้องโกรธกูแน่ อนาคตทั้งหมดของกูจบสิ้นเพราะมึงกับลูก ทำไมต้องมีลูกโผล่มาตอนนี้ด้วยวะ ลูกในท้องมึงกำลังทำให้กูเดือดร้อน ลูกไม่ควรเกิดมาเลยจริงๆ ไม่ควรเลยจริงๆ”
“พี่รอน ผมขอโทษที่ผมท้องได้แบบนี้ แต่เด็กเป็นลูกของเรานะครับ และเขาก็กำลังจะเกิดมาลืมตาดูโลก ผมรักลูกของเรา ผมรักพี่นะครับ ให้เขาเกิดมาเถอะนะครับ”
“ถ้ามึงรักกู อยากอยู่กับกู มึงต้องเอาเด็กออก กูยังเรียนอยู่ กูไม่พร้อมจะมีลูกตอนนี้”
“พี่รอน แต่เขาเป็นลูกเรานะครับ”
“ลูกของกูกับมึงแล้วยังไง ถ้ามึงอยากมีลูกตอนนี้มึงก็จะไม่ได้เรียน ไม่มีอนาคต มึงไม่อับอายคนอื่นรึไง แล้วกูก็ต้องถูกพ่อแม่โกรธ ไม่แน่เขาอาจจะยึดทุกอย่างจากกูคืน กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเงิน ไม่มีรถ แล้วมึงกับกูก็ต้องลำบากเพราะเด็กคนเดียวนี่นะ สู้เอาออกตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่า เชื่อกูนะศร เอาเด็กออกเหอะ”
“พี่รอน”
ศรเรียกชื่อร่างสูงแผ่วเบา น้ำตาร่วงเผาะลงกับพื้นอย่างห้ามไม่อยู่
“กูให้ทางเลือกมึงอยู่สองทาง เอาเด็กออกแล้วอยู่กับกูเหมือนเดิม หรือมึงเก็บเด็กไว้แล้วไปจากกู มึงจะเลือกหนทางไหน”