DARK DAISY แรกรักเพียงนิรันดร์

สองเท้าเหยียบย่ำลงบนเศษใบไม้แห้งซึ่งทับถมจนมองไม่เห็นผืนแผ่นดิน เบื้องหน้าไม่ไกลออกไปปรากฏเงาเลือนรางของปราสาทตั้งสูงตระหง่านอยู่ใกล้หน้าผา ยิ่งย่างเท้าเข้าไปใกล้ปราสาทหลังนั้นมากเท่าไหร่ ม่านหมอกก็ยิ่งลงจัดจนแทบมองไม่เห็น แว่วเสียงดนตรียังคงได้ยินแว่วๆ มาจากปราสาทหลังนั้น บทเพลงบรรเลงอันหม่นเศร้าพานทำให้บรรยากาศรอบกายพลอยเย็นยะเยือก ความหม่นเศร้า เจ็บปวดและบีบคั้นค่อยๆ เร่งจังหวะขึ้น จนท้ายที่สุดเสียงบรรเลงนั้นก็พลันหยุดลง
ตึง! ก่อนที่เงาดำทะมึนของบางอย่างลอยพุ่งเข้ามา มันรวดเร็วมากจนสายตาของเธอมองตามไม่ทัน
“มนุษย์-หึๆ กลิ่นช่างหอมหวาน”