ลู่หยงกามสูตร

หวังหย่งกะพริบตาถี่ๆ ด้วยความมึนงง ร่างกายของเขาอยู่ในท่าทางที่พิสดารอย่างที่สุด ร่างกายจมปลักโคลนถึงครึ่งตัว ใบหน้าแสบยิกๆ จมูกได้กลิ่นสาบชวนเหียนจนต้องรีบออกแรงแขนดึงร่างเน่าๆ ของตัวเองขึ้นจากกองมูลสัตว์ เขากวาดสายตาไปรอบตัว…. เขาอยู่ในเล้าหมู

แล้วเขามานอนในเล้าหมูได้อย่างไร?

หวังหย่งค่อยๆ ขยับร่างกายที่รู้สึกปวดระบมทั้งตัวให้พิงผนังเล้า เขาจำได้แค่ตัวเองกำลังปิดไฟนอน สิ่งที่ควรเป็นได้มากที่สุดคือเปิดวาปแล้วตื่นเช้าโดยไม่ฝัน แต่ทุกสิ่งที่เขาสัมผัส ทั้งกลิ่นเสียงและรสชาติเลือดที่กกปาก ทำให้เขาคิดเป็นฝันได้ยาก แต่จะให้คิดภาพว่ามีคนมาอุ้มฆ่าเขาจากเตียงถึงในอพาท์เมนท์ก็ชวนขำจนเกินไป

เขตอำเภอที่เขาอาศัยไม่มีโรงหมู
.
.
เสื้อผ้าก็ไม่ใช่ของเขา มันเป็นผ้าเนื้อหยาบชวนคันแต่ก็รู้สึกคุ้นชินอย่างประหลาด เขาพิจารณาฝ่ามือหยาบกร้านแต่เรียวเล็กราวกับมือเด็กก็ยิ่งคิ้วกระตุก นี่ไม่ใช่ร่างกายเขาด้วยซ้ำ เขาไม่ได้ดูขาดสารอาหารถึงขนาดนี้ เขารวย!

“หวังหย่ง หวังหย่ง!! ได้ยินข้าไหม!”

เสียงเล็กๆ ราวกับเด็กไม่เกิน 10 ขวบตะโกนแหบแห้งจากภายนอก นั่นชื่อของเขา และเหมือนจะเป็นชื่อของร่างกายนี้ด้วย เพราะทันทีที่ได้ยินร่างกายก็ดูตอบรับเสียงนั้นมาก เขาบาดเจ็บ และต้องการความเมตตาเพื่ออาบน้ำสักเล็กน้อย เขาจึงไม่รอช้าที่จะตะโกนว้ากออกไป

“ช่วยด้วย!”



“คราวนี้พวกเจ้าหนี้มันทำเกินไปจริงๆ นะ”

โม่โฉว เด็กอายุราวๆ 9 ถึง 10 ปีคือผู้ที่วิ่งเข้ามาในเล้าหมูทันทีที่เขาตะโกนขอความช่วยเหลือ ยอมรับตอนแรกพวกเขานั่งจมกองขี้หมูกันอย่างหมดหนทางเพราะร่างหวังหย่งอายุราว 14 ปี และช่วยเหลือตัวเองยามเจ็บไม่ได้ สุดท้ายเขาก็บอกให้เด็กน้อยไปหากระสอบรำข้าวมาวางแล้วทิ้งตัวลงนอน ให้เด็กน้อยลากถูลากถังเขาไปอย่างอนาถา

“ข้าไม่เป็นไร แค่ช้ำ” หวังหย่งพึมพำตอบ

ที่นี่ราวกับอีกมิตินึง เขาไม่ใช่เขา ไม่มีเทคโนโลยีแม้แต่ยายังเป็นผงๆ ดูราวกับหนังจีนกำลังภายใน ไอตัวเขาก็ไม่รู้พื้นเพความเชื่อที่นี่ ถ้าเขาบอกไปว่าเขาแค่คนชื่อเหมือนแต่ร่างกายมิใช่ เห็นทีงานนี้หมอผีต้องมารุมล้อมเขาเป็นแน่ หวังหย่งถอนหายใจ สองมือก็คอยเช็ดน้ำตาให้เด็กโง่ที่พยายามจะเอาเศษหินเล็กๆ ออกจากแผลให้เขา

งั้นข้าจะเป็นหวังหย่ง จนกว่าข้าจะนอนแล้วตื่นสักพัก

“ข้าจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมข้าถึงอยู่ที่นั่น” หวังหย่งพึมพำเสียงเบา

เขาพยายามไม่หลุดคาแรคเตอร์ที่ไม่รู้ที่มาที่ไปของตัวเอง และพยายามถามถึงต้นเหตุการจมกองเลือดที่เขาได้เผชิญไป

“ข้าจะรีบตามหมอ … เจ้าคงบาดเจ็บหนักมากเป็นแน่ เมื่อวานพวกเจ้าหนี้มาที่บ้านหลังนี้ พวกมันพยายามจะเก็บเบี้ยเพิ่มแต่ท่านแม่มิได้ตกลงกับพวกมันไว้เช่นนั้น เจ้าพวกโลภบ้านั้นเลยพยายาม...” โม่โฉวเงียบเสียงไป

โอว….ให้เขาเดานะ ไอหวังหย่งคงไปเกิดใหม่แล้วละ เป็นเขาก็ไปนะโดนยัดเข้าสะพานพร้อมน้ำแกงขนาดนั้น

“แต่เพราะเจ้าช่วยท่านแม่ไว้ เลยต้องมาบาดเจ็บถึงเพียงนี้!!”

โม่โฉวตะโกนอัดหน้าเขา เขาได้แต่กระพริบตา และส่งยิ้มเอ็นดูราวกับไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ ทั้งสิ้น ได้แต่ยกมือลูบเส้นผมอ่อนนุ่มเพื่อปลอบโยนเจ้าแมวขนฟูตัวนี้

“แล้วท่านแม่เล่า” หวังหย่งไม่เคยมีครอบครัวมาก่อน เขาเป็นเด็กกำพร้าที่ฝ่าฟันทุกอย่างด้วยความสามารถของเขาเอง แต่การนอนเจ็บแล้วโอดโอยในร่างขาดสารอาหารนี้ก็ไม่แย่นัก

เขามีทั้งน้อง และแม่
และบิดาผู้สร้างความชิบหายทิ้งไว้เป็นภารกิจให้เขา

“ท่านกำลังเดินลงเขาไปขอยาจากยายจินที่หมู่บ้านถัดไป อดทนสักพักนะ เดี่ยวข้าจะไปหาข้าวให้”

เออ…
“เจ้าจะไปหาข้าวอย่างไร” โม่โฉวเม้มปากแน่น

“อย่างไร” หวังหย่งเน้นเสียงเข้มขึ้นอีกระดับ
“ข้าจะเข้าไปเก็บเห็ดเก็บหน่อไม้หลังบ้านไงเล่า”
เด็กน้อยหดคอหนี พยายามทำตัวเข้มแข็ง แต่จิตใจของหวังหย่งรู้สึกแย่เหลือเกิน

บ้านหลังนี้ มิมีแม้กระทั่งข้าวก้นหม้อ…

“ไม่ต้อง ข้าไม่หิว” เขาหลับตาแล้วล้มตัวลงนอนบนตั่งไม้ไผ่ผุๆ เพิ่งเข้าร่างคนอื่นได้ไม่นานนอกจากความรู้สึกเจ็บ และปวดกล้ามเนื้อเขายังสะเทือนใจเมื่อพิจารณาร่างกายของเด็กน้อยตรงหน้าที่ผอมอย่างอดสู

โอ้ย เขาทนไม่ได้ กินส่วนของเขาเข้าไปเถอะ อย่าผอมขนาดนี้~

“เจ้ากินเยอะอย่างกับหมู อดตั้งแต่เมื่อวานแล้วเจ้าจะไม่หิวได้อย่างไร”

โห ปากเด็กนี่มันร้ายกาจ

“พูดมากเสียจริง ปล่อยข้าพักเถอะ ข้าเพลียเหลือเกิน” เขาหันหลังหนี พลางถอนหายใจ ลำบากใจยิ่งนัก

หวังหย่งคนเก่าเป็นคนอย่างไรเขาสุดจะรู้ นี่ก็พยายามไม่คุยเยอะแล้วแต่เจ้าหนูจำไมด้านหลังแลดูเป็นห่วงเขาอย่างกับอะไร เขาจะทำอย่างไรดี

หลับตาแล้ววาปกลับได้ไหมวะ บัดซบ!

“ท่านแม่ ข้าหิว”

เขามองร่างตัวเองกำลังเดินไปหาหญิงนางนึง นางมีใบหน้าธรรมดาแต่ดวงตาที่สวยสะกดใจ เวลานางยิ้มฟันเรียงสวย นางพยายามหยิบแป้งกลมๆ แข็งๆ ที่เก็บไว้บนชั้นวางของให้ข้า ข้าเห็นว่าบนชั้นเหลือเพียง 2 ลูก แต่หวังหย่งน้อยไม่เห็น นางหยิบอีกลูกมาฉีกแล้วแช่น้ำให้พอเปื่อยเพื่อตักป้อนโม่โฉว
หลังจากนั้นนางก็แอบเดินไปตักน้ำฝนกิน เพื่อประทังความหิว

!!
เขาลืมตามองฝ่าหยดน้ำที่คลอเบ้าออกไป กระท่อมที่เขานอนอยู่ตอนนี้นั้นมืดสนิท เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าที่ช้ำเพื่อดึงสติ กลับมา หญิงนางนั้นอาจเป็นแม่ของหวังหย่ง แต่นางก็มีใบหน้าเหมือนรูปแม่ของเขาที่โลกนู้นเช่นกัน นางตายตอนคลอดน้องชายของเขา ก่อนที่เขาจะถูกส่งตัวไปบ้านกำพร้า
แต่ในโลกนี้ …. ทุกคนยังอยู่

เขาระบายรอยยิ้มออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ หัวใจของเขาเต้นแรงมาก เขาฝืนลุกขึ้นยืนเพื่อเดินไปข้างนอก ทันทีที่สายตาคุ้นชินกับกองไฟ เขาก็เห็นผู้หญิงคนนั้น

‘แม่’ กำลังนั่งเผาหัวมันอยู่กับโม่โฉว เมื่อเขาเข้าไปใกล้แม่ก็รีบลุกขึ้นมาพยุงร่างกาย 14 ปี นางลูบผมและปลอบโยนหวังหย่งที่ร้องไห้อย่างรุนแรงราวกับร่างกายเจ็บปวดจากบางสิ่งอย่างสาหัส โม่โฉวได้แต่ร้องไห้ตามขณะพยายามปลอบหวังหย่งที่หลุดบุคลิกพี่ชายอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากเขาเรียบเรียงความคิดเสร็จ เขาก็เข้าใจแล้วว่าตัวเองหลุดเข้ามาอยู่ในมิติคู่ขนานเป็นแน่ แค่มันคนละช่วงเวลาอย่างเห็นได้ชัด ที่มาที่ไปก็ยังไม่ทราบว่าเขาข้ามมาได้อย่างไร

แต่เขาค่อนข้างเชื่อมั่นว่านี่คือครอบครัวเขา ใบหน้าของหวังหย่งน้อยก็คล้ายเขาในวัยเด็กอยู่ 9 ส่วน แถมครอบครัวก็มีกันจำนวนเท่าโลกของเขาเป๊ะ
แค่เปลี่ยนเป็นจากรวยมากๆ เป็นจนกรอบแกรบเท่านั้นเอง

“ค่อยๆ กินจ๊ะ มีอีกเยอะเลย ยายจินฝากมาให้”
แม่เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะประคองกระบอกไม้ไผ่ที่มีน้ำฝนให้เขากับโม่โฉวที่จู่ๆ ก็เริ่มแข่งกันกินอย่างตระกละตระกลาม แต่เขาก็ไม่ได้ใจร้ายต่อแม่มากจนกินหมดเหมือนในฝัน เขาเหลือหัวมันสวยๆ ไว้ให้แม่แข่งกับน้องงี่เง่านั่นเช่นกัน

“ท่านแม่ ข้าจะออกไปหางานทำ”

เขาหันไปมองร่างกายอันซูบผอมของมารดายุคโบราณด้วยแววตาสะเทือนใจ อยากกระชากทั้งเด็กบ้าตรงหน้าและมารดาไปอยู่ที่โลกนู้น ที่นั่นเขามีเหลือกินเหลือใช้ เสียดายที่เขาไม่รู้วิธีไปกลับ ไม่เช่นนั้นเขาจะเอาพิซซ่ามาวันละ 5 - 6 รอบ เหตุใดทำงานไปตั้งมากมายดันไม่ได้ใช้ดูแลครอบครัว ….


ใช่แล้ว..
เขามีฝีมือ เขาทำได้!!!

“งานใดกัน ข้าทำด้วยได้หรือไม่” เขาส่งยิ้มให้โม่โฉว
“แน่นอน” มารดามองบุตรทั้งสองด้วยสีหน้าลำบากใจ

“งานอะไรเหรอหวังหย่ง แม่คิดว่างานใช้แรงงานอาจหนักไปสำหรับน้องนะลูก” เขาพยักหน้าเข้าใจก่อนจะโพล่งออกไปเสียเต็มปากเต็มคำ

“ข้าจะวาดตำรากามสูตรขาย!!!!