จอมนางไร้พ่าย ภาคปฐมบท

มารดาแลหลีเกอตายตกแล้วอย่างไร นางย่อมเซ่นวิญญาณพวกเขาด้วยชีวิตคนสกุลมู่!
.........

ลมครวญคร่ำราวเสียงบรรเลงภูติผี ราตรีเบื้องบนมืดมิด ลมฝนหอบอายเย็นอวลกลิ่นดิน เมืองทั้งเมืองตกอยู่ในความเงียบงัน ไร้กระทั่งเสียงแมลงขับขาน รองเท้าไหมสีเทาก้าวเดินเชื่องช้า หยุดอยู่ใต้ต้นกุ้ยที่ส่งกลิ่นหอม ดีดเท้าคราหนึ่งก็ส่งตนขึ้นยืนบนยอดไม้ เสื้อคลุมสีเทาตัวใหญ่สะบัดตามแรงลม ผมดำพลิ้วไหว ดวงหน้างามเย็นชา
เย็นชาเหมือนคนตาย
เคร้ง
กระบี่เลือดร่วงหล่น คาวโลหิตคละคลุ้ง บนร่างนางไร้แม้หยาดเลือดกระเซ็น กระบี่กลับดื่มโลหิตจนแดงฉาน
ดวงตากลมโตเคียดแค้นแดงก่ำแหงนเงยมองเสี้ยวจันทร์
ไร้สำเนียง
ที่แท้…ทั้งหมดแค่หลอกใช้ความรักนาง
ที่เขาทำทั้งหมด…
สายฝนลงเม็ดหนาหนัก ตกกระทบดวงหน้างาม ใต้ราตรีดอกกุ้ย ยากแยกแยะว่าหยาดฝนหรือน้ำตา
ที่แท้…ความรัก ทั้งขื่นขม ทั้งไร้น้ำใจ