ม่านบังใจ

ทัฬห์ค่อยๆวางร่างของเด็กสาวลงบนเตียงอย่างถนอม ผมยาวสีน้ำตาลเข้มของหล่อนเกล้าเป็นมวยทรงสูงประดับรัดเกล้าเพชร ซึ่งเป็นชิ้นหนึ่งในเครื่องเพชรสองสามชิ้นที่เขาได้มอบไว้แก่สร้อยทองเป็นของหมั้น ชายหนุ่มประคองหน้าหล่อนให้ตะแคงไปข้างหนึ่ง บรรจงแกะเครื่องประดับผมออกวางไว้บนหัวเตียงแล้วคลี่มวยผมของหล่อนออกเพื่อกันเจ็บเมื่อวางศีรษะทับ ครั้นแล้วเขาจึงขยับศีรษะของหล่อนให้นอนหงายตามสบาย เขายืนพิศดูหล่อนอยู่ครู่หนึ่งอย่างตะลึงลาน เฟื่องลดาหลับตาพริ้ม ผมยาวสยายอยู่บนหมอน ขนตาของหล่อนดกหนาและงอนช้อยเมื่อต้องกับแสงไฟดูเป็นเงานุ่มเหมือนเส้นไหม สีของมันเป็นสีเดียวกับคิ้วที่โก่งเรียวยาวจนจดหางตา ไฝรับน้ำตาเม็ดเล็กบนแก้มซ้ายของหล่อนขับผิวแก้มให้แลดูผุดผาดยิ่งขึ้น จมูกของหล่อนเล็กและโด่งปลายเชิดนิดๆ รับกับปากรูปงามซึ่งขณะนี้หุบสนิท นิ้วของทัฬห์เอื้อมไปแตะที่ปลายคางมนของเด็กสาวโดยมิได้ตั้งใจ ‘นี่หรือเมียของเรา!’ เขารำพึงด้วยความปลาบปลื้มและภาคภูมิใจ แต่วินาทีต่อมา ความรู้สึกนี้ก็สลายไปจากใจของเขาโดยสิ้นเชิง!