วิวาห์รุ่งรตี

ภูผาคือผู้ชายที่รุ่งรตีแอบรัก ทว่าสถานะระหว่างเขาและหล่อนไม่มีทางมาบรรจบกันได้ เพราะภูผาคือว่าที่พี่เขยของหล่อนเอง ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลกเมื่อถึงเวลาแต่งงานกลับเป็นหล่อนที่ต้องมาเข้าพิธีแทนผู้เป็นพี่สาว หล่อนควรจะมีความสุขมิใช่หรือเมื่อได้สมหวังกับคนที่ตัวเองรัก ทว่าชีวิตหลังแต่งงานกลับไม่ใช่อย่างนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว

......


การแต่งงานของใครหลายคนอาจเกิดจากความรัก และการสมัครใจที่จะใช้ชีวิตร่วมกันของคนสองคน แต่สำหรับรุ่งรตีแล้วการแต่งงานของหล่อนเกิดขึ้นด้วยเหตุผลบางอย่าง ถึงแม้จะมีความรักเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยแต่มันก็เป็นเพียงความรักที่หล่อนมีต่อเขาฝ่ายเดียว โดยที่เขาไม่ได้มีใจปฏิพัทธ์ต่อหล่อนเลยแม้แต่น้อย


หากจะถามว่ามีความสุขหรือไม่กับการใช้ชีวิตคู่กับคนที่เรารักแต่เขาไม่รักเราอย่างนี้ รุ่งรตีมักจะตอบกับตัวเองเสมอว่านั่นเป็นความทุกข์ที่ยากจะอธิบายให้ใครรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้ มันเป็นความเจ็บที่มากกว่าเจ็บ รวดร้าว และเป็นเหมือนไฟที่คอยแผดเผาอยู่ทุกเช้าค่ำ


ชีวิตหลังจากแต่งงานผ่านมาสามเดือนดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปนัก ราวกับว่าหล่อนแค่ย้ายที่อยู่จากบ้านหลังเดิมมาสู่บ้านหลังใหม่เท่านั้น


บ้านหลังใหญ่ภายในไร่แห่งนี้ดูเงียบเหงาและเปล่าดายสำหรับชีวิตของรุ่งรตี เพราะนับครั้งได้ที่คนได้ชื่อว่าเป็นสามีถูกต้องตามกฎหมายของหล่อนจะกลับมาที่นี่ ชีวิตส่วนใหญ่ของภูผาคือการอยู่ในไร่ หากต้องการสิ่งใดเขาก็จะสั่งให้ลูกน้องมาเอาเข้าไปให้โดยที่เจ้าตัวแทบไม่ออกมา บ้านพักหลังเล็กที่ตั้งอยู่ท้ายไร่แห่งนี้ดูเหมือนจะเป็นที่ที่เขาพอใจจะอยู่มากกว่าเรือนหอที่เพิ่งสร้างเสร็จและใหญ่โตโอ่อ่าอย่างนี้เสียอีก


รุ่งรตีไม่เคยมีโอกาสได้เห็นบ้านพักของสามีตนเองว่าการเป็นอยู่ของเขานั้นเป็นอย่างไร เพราะคำสั่งหนึ่งของภูผาที่ห้ามฝ่าฝืนเด็ดขาดคือการเข้าไปยุ่มย่ามภายในไร่ เขาใช้เรือนหอแห่งนี้เป็นที่คุมขังราวกับกรงทองที่กักขังนกตัวน้อยอย่างหล่อนเอาไว้ คิดว่านกน้อยนั้นคงนึกพอใจกับกรงสวยงามเลอค่า ทว่าเขากลับไม่รู้เลยว่าสิ่งที่นกตัวนี้ต้องการมากที่สุดคืออิสรภาพและการโผบินออกไปยังโลกกว้างเท่านั้น