รักเฉพาะการณ์

++++

“สวัสดีค่ะ”
“ครับ” คำสั้นๆ แต่ความรู้สึกยาวเป็นหางว่าว กรการณ์ลุกขึ้นมองดูเด็กสาวในชุดเดรสกระโปรงสีขาวเรียบร้อย เธอคนนี้ที่ครั้งหนึ่งเคยเดินตัดหน้ารถตัวเอง สมองคนขี้ลืมแต่กับจดจำใบหน้านี้ได้แม่น แววตากลมโต ริมฝีปากอวบอิ่ม สายตาแสนเว้าวอน
“ช่วยหมุนตัวหน่อยได้มั้ย” เธอทำตามอย่างว่าง่าย หมุนซ้ายที หมุนขวาที ไม่ผอมไปอวบอิ่มกำลังดี ส่วนที่ชอบมากก็คงเป็นแววตาเธอมันสุกใสมีประกาย
“แนตตี้แนะนำคุณมาใช่หรือเปล่า”
“คะ? ” แนตคงสอนเธอมาบางอย่างแล้วสิ เธอเลยรู้กิริยาเวลาอยู่กับเขา ห้ามพูดเยอะ
“คือว่าฉัน...”
“อยากได้เท่าไหร่” ที่พูดเยอะไม่ได้ก็เพราะเขาไม่เปิดช่องให้พูดเลยสักคำ
“ฉันมีใบตรวจโรค....”
“ดีมาก ต่อเดือนคุณอยากได้เท่าไหร่”
“ค่าอะไรคะ”
“แนตไม่ได้บอกเหรอ” อย่าว่าแต่บอกเลย คนชื่อแนตเป็นใครเธอยังไม่รู้จัก
“คะ? ”
“ผูกปิ่นโตเดือนละสองแสน ผมจะไปหาอาทิตย์ละวัน ถ้าช่วงไหนอยากมากหน่อยก็สามวัน เราสองคนมีความสัมพันธ์กันแค่นั้นไม่เกินกว่าเตียง เดี๋ยวที่เหลือผมบอกเองตอนเรานอนด้วยกัน และขอเลยอยู่กับผมห้ามไปมั่ว” งงในงง เธอนิยามได้แค่นี้
“มาหาฉัน”
“อยู่บ้านได้มั้ย พอดีโพรเจกต์ใหม่บ้านน่าอยู่เลยล่ะ อีกอย่างผมไม่อยากขึ้นคอนโดแล้ว อยู่บ้านตามใจผมแล้วกันนะ ได้มั้ย”
“....” เขาพูดอะไรเธอไม่รู้เรื่องเลย แถมยังปะติดปะต่อตามไม่ทันด้วยซ้ำ
“เอามาสิใบตรวจโรค” มือน้อยยื่นกระดาษตรวจโรคให้เขา การณ์มองเห็นมัน นี่มันใบตรวจโรคทางเพศสัมพันธ์ของตัวเขาเอง ชื่อเขาเลยกรการณ์ พาณิชบรรจง
“พอดีว่าเอกสารใบนี้มันหล่นไว้วันที่เราเจอกันค่ะ ฉันเลยตั้งใจเอามาคืน” เธอพูดเสียงเรียบ เบา และนุ่มนิ่ม
“คุณไม่ใช่คนของแนต” ส่ายหน้าช้าๆ พับผ่าสิเขาพูดอะไรออกไป มันล้มเหลวไม่เป็นท่าเธอคงมองเขาเป็นคนมักมาก และหื่นกามแน่ๆ
“ลืมสิ่งที่ผมพูดไปซะเถอะ”
“.....” พอเห็นเธอเงียบ การณ์เว้นช่วงก่อนเลียริมฝีปาก
“แต่ถ้าคุณสนใจข้อเสนอผูกปิ่นโตแล้วยินดีจะรับ ผมโอเคนะ” เขามองใบหน้าชั่งใจของเธอจ้องจดจ่อ ด่าเขามาเลยแล้ววิ่งร้องไห้ออกไปจากห้อง แต่อีกใจก็ภาวนาว่าได้โปรดรับข้อเสนอเถอะเขาอยากได้เธอ ชอบแบบนี้
“คุณขอได้นะสองแสนห้าต่อเดือนเอามั้ย” เขามันป๋าชะมัด เสนอเงินให้เพิ่มอีก เวลาอยากได้อะไรมากๆ เขามักปากไวทุกที
“....” เงียบฉี่ อย่าบอกนะจะให้เขาเพิ่มเงินให้อีก ต่อรองเก่งมาก เธอมันซ่อนร้าย
“ขอโทษนะคะ คือถามหน่อยได้มั้ยคะผูกปิ่นโตนี่คืออะไร”
“....” เขาเป็นฝ่ายเงียบสงัด