ขับขานรัก ลำนำไร้ใจ เล่ม 2 (จบ)

ท้องฟ้ามืดลงอีกครั้งแล้ว ถึงยามเก็บม่านสุริยะลง ให้หมู่ดาวมีโอกาสฉายแสงเปล่งประกายอวดกันบนผืนฟ้าสีคราม หมดไปแล้วอีกหนึ่งวันที่แสนเจ็บปวด
ค่ำคืนเปล่าเปลี่ยวของข้ากลับมาอีกครั้ง ทั้งที่ท้องฟ้ามีแสงดาวส่องสกาวสุกใส หากแต่ข้าไม่สามารถมองเห็นความงามนั้นผ่านม่านน้ำตาได้เลย
ลมเหนือพัดมา พาหยาดน้ำตาให้ค่อย ๆ ริ้นอาบแก้ม

บ้าจริง ลมแรง ทำให้ข้ารู้สึกเคืองตา

นิ้วเรียว ปาดหยาดน้ำที่ไหลรดแก้มออกลวก ๆ แต่เพียงไม่นานก็เกิดเสียงสะอื้นเล็กมา ข้ามิอาจบังคับให้ตนเองเข้มแข็งได้มากกว่านี้แล้ว หัวใจที่คิดว่าด้านชากลับยังมีความรู้สึกเจ็บปวด บาดแผลที่คิดว่าสมานกันดี กลับเริ่มปริแตก อีกไม่นานความจริงที่ได้รับรู้มาก็จะเลือนหายจากความทรงจำ

คร่ำครวญถึงรักที่ล้ำลึก
ดอกไม้โปรยปราย เหลือเพียงเถ้า
ร่องรอยน้ำตารินไหลมิเลือนหาย
หันหลังกลับทิ้งคำสัญญา
โชคชะตาสิ้นสุดลงวันนั้น
รักเรา...เหลือเพียงลำนำอำลา

มู่หลานไร้ใบ กลีบดอกร่วงโรย เขาเป็นดั่งหิมะเหน็บหนาว นางราวกับสุริยะร้อนแรง ราตรีหิมะโปรยมืดมนไร้ขอบเขต ลมหนาวพัดพาน หมอกหนาลอยต่ำ ใช้ทั้งชีวิตเพื่อรักอย่างลึกซึ้ง แต่สุดท้ายกลับต้องพ่ายให้ชะตา

ไม่เจอกันเลยนะดีแล้ว
ไม่คิดถึงเลยเป็นดีที่สุด เป็นวิธีเดียวที่ทำให้นางลืมความรักนี้ลงได้