สวรรค์ชัง

ไม่มีใครต้องการเธอ...แม้แต่พ่อของลูก
ศวรรยากลืนน้ำลายตัวเอง กลืนคำปฏิญาณที่ว่า จะไม่กลับมาหาเขาอีก แต่เธอต้องทำ เพราะเธอกำลังจะตาย และสามแฝดต้องมีคนดูแล


ภูบดินทร์มองเด็กชายฝาแฝดทั้งสามคนด้วยแววตาตกใจ เมื่อได้ยินจากปากศวรรยา ภรรยาคาทะเบียนที่เขาตามหามาหลายปี เขาใช้ความพยายามทุกทางเพื่อได้เจอเธอ แต่อยู่ๆ เธอก็เดินมาหาเขาโดยไม่ต้องเหนื่อยแรงตามต่อ ว่าเด็กทั้งสามคนคือเลือดเนื้อเชื้อไขของตน
“ลูกฉันหรอ” เขาถามเสียงละเมอ นัยน์ตายังไม่เคลื่อนไปจากใบหน้าสามเสือ
“ใช่ ลูกชายคุณ ลูกที่คุณพยายามปั้นให้เกิดมา เพื่อแลกกับสมบัติและใบหย่า” ศวรรยาตอบเสียงนิ่ง
“เธอหายไปหลายปี ติดต่อไม่ได้ อยู่ๆ ก็กลับมาบอกว่า สามคนนี้เป็นลูกฉัน มันง่ายไปหน่อยไหม” ศวรรยานิ่งงันไปกับคำถามนี้ หากเธอไม่มีความจำเป็นคงไม่กลืนคำพูดตัวเอง เดินกลับมาหาคนที่ทำร้ายตนทั้งร่างกายและจิตใจแน่นอน
เหตุผลสั้นๆ ที่ศวรรยายอมกลับมาคือ เธอกำลังจะตาย ลูกทั้งสามคนต้องมีคนดูแล