มณีร่ายรัก

“บ้านคุณอยู่ตรงไหนล่ะ” อติวัณณ์ถามเมื่อเข้าเขตบางกะปิ หรือถ้าจะเรียกให้ถูกก็คือ ทุ่งบางกะปิ

บ้านเรือนหนาตาที่เตชินีคุ้นเคยกลับกลายเป็นนาผืนกว้าง มีฝูงวัวยืนเล็มหญ้าอยู่ไกลๆ ในหนองน้ำริมทางมีควายนอนแช่ปลักเลนอยู่

“คุณน่าจะมาผิดทางละค่ะ ฉันไม่คุ้นทางนี้เลย บ้านฉันอยู่หลังเดอะมอลล์ คุณไปส่งฉันที่นั่นก็ได้” หญิงสาวพูดอย่างจนปัญญา อยู่กลางทุ่งแบบนี้เธอไม่รู้หรอกว่าต้องบอกทางอย่างไร

“เดอะมอลล์อะไรกันคุณที่บางกะปิเนี่ยนะ ถ้าคุณอยากไปมอลล์ไปห้างก็นู้นครับที่วังบูรพาโน่น” อติวัณณ์แทบจะหมดความอดทนเมื่อหญิงสาวยังคงพูดจาไม่รู้เรื่อง

“ฉันไม่ได้อยากไปห้าง ฉันอยากกลับบ้าน” เตชินีเริ่มพูดเสียงดังขึ้น ไม่ใช่เพราะความโมโหที่ชายหนุ่มตวาดเธอ แต่เพราะความกลัว กลัวว่าจะไม่มีบ้านให้เธอกลับไปอีก

“คุณตะปูครับ ผมขับรถมาทั้งวันแล้ว เหนื่อยมาก อยากถึงบ้านแล้ว ถ้าคุณไม่บอกผมว่าบ้านคุณอยู่ไหนผมคงต้องให้คุณหารถกลับบ้านเองนะ” ชายหนุ่มพูดช้าๆอย่างพยายามสะกดอารมณ์

เตชินีก้มหน้าเงียบอยู่ครู่หนึ่งแล้วตบหน้าตัวเองอย่างแรง อติวัณณ์ที่นั่งอยู่ด้านข้างสะดุ้งแล้วเอ่ยถาม

“ตะปู คุณเป็นอะไร” ชายหนุ่มถามเสียงอ่อนด้วยกลัวคนข้างกายจะคลุ้มคลั่ง

หญิงสาวเอ่ยถามเบาๆอย่างหมดแรง ความเจ็บจากแรงปะทะที่หน้าเป็นหลักฐานยืนยันว่าเธอไม่ได้ฝันอยู่

“ปีนี้ปีอะไรคะ”

“หา คุณว่าอะไรนะ”

“ปีนี้ พ.ศ.อะไรคะ”

“พ.ศ. 2500”

เตชินีเงียบอยู่พักก็ถามต่อ

“ค่ะ 2500 อะไรล่ะคะ”

“ก็ 2500 เฉยๆนี่ละ คุณถามอะไรของคุณ นี่เรากำลังหาทางไปบ้านคุณอยู่นะ” อติวัณณ์ตอบด้วยใบหน้าที่มีร่องรอยความไม่เข้าใจอยู่เต็มไปหมด