ร่ายเสน่หา

ตันติกรไม่ได้สนใจฟังเสียงของชรัญญาเขาก้าวเท้าตรงไปที่บันได ชรัญญาหน้าซีดไปเมื่อคาดการถึงจุดหมายของเขาได้เธอพยายามดิ้นให้เขาปล่อยเธอ แต่เขากลับก้าวเท้ายาวและเร็วมากขึ้น ใช้เวลาไม่นานตันติกรก็เดินมาถึงห้องนอนของเธอเขาเปิดประตูห้องเธอและหันมาลงกร ชรัญญาตาโตเมื่อรับรู้ได้ถึงเหตุการณ์ในอนาคต ในเวลานี้เธอไม่ได้สนใจว่าจริงๆแล้วเขาจะมีหัวใจเพื่อเพศไหนกันแน่ เพราะสิ่งที่เธอรับรู้คืออันตรายกำลังจะมาเยือนเธอ

“คุณจะทำอะไรน่ะ คุณต้น”

“ผมก็จะทำให้คุณรู้ไงว่าผมเป็นลูกผู้ชายแค่ไหน”

เขาวางร่างเธอลงบนเตียงนอนและทาบตัวลงบนตัวเธอ ชรัญญารีบกระถดหนี หากแต่ร่างหนาจับมือบางเอาไว้แล้วกดลงบนที่นอน เขาสบตาเธอหวานซึ้งอยากรู้นักว่ามาถึงขนาดนี้แล้วเธอจะเชื่อเขาหรือยังนะว่าเขาน่ะเป็นลูกผู้ชายร้อยเปอร์เซ็นต์

“อย่านะคุณต้น”

ชรัญญาพยายามร้องห้ามเขาเอาไว้ เวลานี้เธอเชื่อสนิทใจแล้วว่าเขาเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว แต่สิ่งที่เธอกังวลก็คือสิ่งเดียวกันเพราะถ้าเขาเป็นลูกผู้ชายโดยสมบูรณ์คงจะไม่เป็นผลดีกับเธอแน่ ร่างบางสบสายตาเขานิ่งความหวาดกลัวแล่นเข้ามาในหัวใจ ตันติกรจับมือเล็กนั้นมาจุมพิตเบาๆอย่างอ่อนโยน

“อย่ากลัวนะ ไม่มีอะไรหรอก”