แรกรัก

แรกเริ่มเราต่างตกหลุมรัก แต่สักพักความรู้สึกแรกรักกลับจางหาย สุดท้าย ‘เราสองคนกลับกลายเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน’


“ขอโทษค่ะ” ฉันเอ่ยปากขอโทษราวกับคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแล้วตั้งใจที่จะเดินเลี่ยงออกไปเพื่อเดินไปห้องน้ำ แต่มือเร็วของใครบางคนก็ทำการคว้าข้อมือของฉัน แล้วลากฉันเข้าไปมุมใต้บันไดที่เป็นมุมอับ ก่อนร่างใหญ่โตกว่าฉันจะขยับเข้ามาปิดทางออกเอาไว้ พร้อมกับส่งยิ้มร้ายกาจมาให้
“แทน!”
เขากำลังทำบ้าอะไร!!
“จำชื่อกันได้ด้วยเหรอ” ฉันนิ่วหน้าเมื่อได้ฟังประโยคนั้นจบ นี่เขากำลังประชดฉันอยู่อย่างนั้นเหรอ
“ไม่ตลกนะ ถอยไป” ดูเหมือนว่าเสียงประท้วงของฉันมันไม่ได้มีความหมายเลยสักนิด เพราะเขายังคงไม่ถอยไปไหน ซ้ำร้ายเขากลับขยับเข้ามาใกล้ฉันมากกว่าเดิมและแน่นอนว่าฉันถอยหลังจนไม่รู้ว่าจะถอยหลังยังไงแล้วเช่นกัน
“ปล่อย!”
“ถ้าบอกว่าคิดถึง...จะเชื่อหรือเปล่า” ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาเพื่อหาความหมายของประโยคที่ได้ยิน
กำลังพูดเรื่องอะไรกัน
“คิดถึง” เขา...กำลังพูดเพ้อเจ้อเรื่องอะไรกัน
ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่วันนั้น...ทำไมวันนี้ถึงมาพูดเรื่องนี้ได้ แล้วเขารู้ใช่ไหมว่าการที่เขาพูดออกมาแบบนี้
มันไม่ได้ต่อใจฉันเลยสักนิด...ไม่ดีเลย
“คิดถึงคุณข้าว” กลิ่นน้ำหอมของเขายังคงมัวเมาฉันได้เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
“คิดถึงมากๆ เลย”
“เมาเหรอ” เขาต้องเมามากแล้วแน่ๆ
ใช่...เขาเมาแล้ว ไม่อย่างนั้นจะมาพูดแบบนี้ทั้งๆ ที่วันนั้นบอกกับฉันว่าอยากจะเลิกกันไปไม่ใช่เหรอ วันนั้นเป็นเขาเองที่เป็นคนบอกว่าอยาก ‘จบความสัมพันธ์ของเราสองคน’