เหมยฮวาพรางโฉม

" มันอยู่นั่น!! ไปจับมันมา!!! "
ก่อนหน้านี้คุณพ่อบาทหลวงในบ้านเด็กกำพร้า ที่เธอนับถือเหมือนพ่อแท้ๆ ได้ขายเธอให้กับผู้มีอำนาจรายใหญ่ที่จะแวะเวียนมาซื้อเหล่าเด็กสาวในบ้านเด็กกำพร้าที่เธออาศัยอยู่
‘.ตุ๊บ...’

แขนขาวซีดดุจรำเทียนเล่มสวย ถูกเหวี่ยงเข้ามาในห้องที่มีเตียงเก่าหลังหนึ่งอย่างรุนแรง สายตาคู่น้อยกวาดมองไปทั่วทั้งห้องอย่างตระหนกสุดขีด ปากยังพร่ำร้องขออ้อนวอนอย่างน่าสงสาร..น่าเวทนา..จับจิตจับใจ

" อย่าทำอะไรหนูเลย..หนูไหว้นะค่ะ..อย่าทำหนู ฮึก..ฮือๆ.."

"รู้รึเปล่าว่าทำไม นายของพวกกูถึงซื้อแกมาฮะ...นังหนู"


ไม่มีใครเลยที่จะช่วยเธอได้ในยามนี้...

แม้แต่พระเจ้าที่คุณพ่อสอนให้เธอรู้...

ว่าท่านรักทุกสิ่ง.....รักทุกอย่าง…….

มันก็ไม่มีอะไรช่วยอะไรเธอได้เลย!!!!

ตอนนี้เธอไม่เชื่อใครอีกแล้ว ไม่เชื่อคุณพ่อ ไม่เชื่อพระเจ้า มันไม่เคยมีอะไรมีอยู่จริง!!

ชีวิตที่เจอแต่สิ่งโสมม...ชีวิตที่แสนจะสกปรกไร้ค่านี้ หายไปซะเถอะ!!

เธอเหนื่อยเหลือเกินแล้ว…