แม่ยายคงกระพัน

หล่อนสวย....คงกระพัน
หล่อนดุ...คงกระพัน
หล่อนยึดมั่นในการทำความดี...คงกระพัน
เพราะหล่อนคือ.... “แม่ยาย....คงกระพัน”
ถ้าเป็นภาพในจอโทรทัศน์ถ้อยคำที่กล่าวมาทั้งหมดนี้อาจจะลอยขึ้นมาเป็นสีแดงบนฉากดำทีละประโยค น้ำเสียงของคนอ่านจะต้องกระแทกกระทั้นพอสมควร เร้าใจให้คนอยากรู้ว่า ผู้หญิงคนนี้จะขนาดไหนกันเชียว
แต่ในความเป็นสื่อสิ่งพิมพ์ นี่เป็นนวนิยายแนวโรแมนติกคอมเมดี้น้ำดีที่ผู้เขียนนำเสนอการชิงไหวชิงพริบกันของแม่ยายกับลูกเขยที่จะต้องการเอาชนะกัน...ไม่ใช่เพื่ออะไรเลยนอกจากเพื่อ “คนที่รัก”
ในมุมมองของผู้เขียนมองว่านวนิยายแนวโรแมนติกดรามา กับแนวโรแมนติกคอมเมดี้นั้น เนื้อหาหรือสูตรสำเร็จมีส่วนละม้ายคล้ายกันจนเสมือนคู่แฝด กล่าวคือ โครงเรื่อง เป้าหมายของตัวละครเอก อุปสรรคหลัก ปัญหาระหว่างการดำเนินไปของเนื้อเรื่อง มีความใกล้เคียงกันตามสูตรสำเร็จ แต่ความแตกต่างกันอยู่ที่น้ำเสียงในการเล่าเรื่อง หรือกลวิธีการใช้ภาษาในการเล่าเรื่อง ถ้าแนวโรแมนติกดราม่าถ้อยคำก็จะสวยงามน่าประทับใจ แต่ถ้าเป็นโรแมนติกคอมเมดี้ก็จะใช้ภาษาในการเล่าเรื่องแบบที่วัยรุ่นพูดกันว่า ภาษาแบบชิล ชิล แนว แนว และต้องอิน ไม่มีเอาท์ นอกจากน้ำเสียงของการเล่าแล้วการออกแบบลักษณะนิสัยหรือวิธีการสื่อสาร ถ้อยคำของตัวละครก็จะคนละอารมณ์กัน
ผู้เขียนใคร่บอกว่านวนิยายเรื่องนี้โดยชื่อเรื่องก็บอกลักษณะเนื้องานอยู่แล้วว่าเป็นโรแมนติกคอมเมดี้ ดังนั้นหากผู้อ่านจะได้อ่านอะไรที่ “ชิล ชิล” ก็อยากให้เข้าใจว่า เรากำลัง “อินเทรนด์” อย่าได้ “เอ้าท์” เป็นอันขาด ส่วนเนื้อหาสาระหรือ “แก่น” ของเรื่องนั้นก็ยังคงมีอยู่มิได้ขาดหายไป ข้อคิดดีๆในชีวิตที่จะได้จากเรื่องนี้ก็ยังคงมีอยู่ ด้วยว่าเนื้อเรื่องนั้นเน้นให้เห็นถึงการใช้ชีวิตแบบพอเพียง การหวนคืนสู่ความเป็นธรรมชาติ ส่งเสริมความเข้าใจอันดีของคนในครอบครัว ส่งเสริมคุณธรรมในข้อที่ว่า เด็กต้องให้ความเคารพนับถือผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่เองหากมีข้อบกพร่องเพราะมีอคติ คือมีความลำเอียงไม่ว่าจะเป็น ฉันทาคติ คือความลำเอียงเพราะรัก หรือ โทสาคติ ความลำเอียงเพราะโกรธ ก็จะสร้างความเจ็บช้ำใจให้กับเด็กทำให้เด็กขาดความเคารพนับถือลงได้...เช่นนั้นแล้วคนเราควรได้มีเวลาหันมามองตนเองและทำความรู้จักตนเองให้ถ่องแท้...หากแก้ไขคนอื่นไม่ได้ ก็กลับมาแก้ที่ตัวเอง ความสุขก็จะเกิดขึ้นได้ไม่ยาก
และแล้ว...หลายท่านที่เป็นคอละครคงเคยได้ผ่านตามาแล้วว่าเป็นละครทางช่อง3 ที่สนุกสนานมากเรื่องหนึ่ง
ด้วยความศรัทธายิ่ง
“วัตตรา”