ปล้นรักน้องสาวมาเฟีย

“คุณขออธิฐานของให้ผมมีความสุขและผมก็อธิษฐานขอให้คุณมีความสุข แต่ว่าผมกลับเป็นคนทำร้ายคุณอย่างเลือดเย็น รีญาผมขอโทษที่รัก”
เอ็ดการ์ดเสียใจที่เขาทำให้มารีญาต้องเจ็บปวด ความรู้สึกของเธอที่ถูกคนที่รักทำร้ายมันคงเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดและทรมานมาก และความเจ็บปวดของเขามันก็คงเทียบไม่เท่ากับความรู้สึกของเธอ
เขานี่ช่างเป็นเป็นคนเลวเหลือเกิน
“ผมจะทำยังไงดี คุณช่วยใบ้ให้หน่อยได้หรือเปล่า คุณอยู่ที่ไหนได้โปรดเถอะรีญา”
เขาเหมือนคนบ้าที่เสียสติไปแล้ว พูดอยู่คนเดียว ขอร้องในสิ่งที่เธอไม่มีวันได้ยินและถึงได้ยินสิ่งที่เธอจะทำคือการเดินหนีไปให้ไกล เอ็ดการ์ดมองขวดโหลนิ่งๆ และค่อยๆ จมไปกับความคิดของตัวเองนานสองนาน
“จริงสินะ” เขาคิดมาอย่างขึ้นมาได้ดีดตัวลุกขึ้น แล้วก้มจูบขวดโหลอย่างแรง เพื่อขอบใจมันที่ทำให้เขาคิดบางอย่างขึ้นมาได้
เอาเป็นว่าเขาเคยมองว่ามันงี่เง่าแต่เขาก็อยากลองพึ่งความเชื่อความสัทธาดูสักครั้ง มันไม่เสียหายหรอกนะ เขามีจิตใจมุ่งมั่น มีความหวังแล้วจะทำมันเพื่ออธิฐานให้เขาและเธอได้พบกันอีกครั้ง
เพียงแค่ครั้งเดียวครั้งสุดท้ายแล้วเขาจะทำมันให้ดีที่สุด