ละอองทรายในไอฝน

ไม่คิดฝันว่า ‘จุมพิต’ บนพวงแก้มฉาบด้วยเลือดฝาดของสาวน้อยต่างถิ่นซึ่งเอ่ยปากบอกว่าเป็นคนช่วยชีวิตเขาไว้จะตราตรึงติดอยู่ในความทรงจำ ‘อัสฮาร์ล บิน ฮาซีฟ อัล-ฟายอัส’ ชายหนุ่มสูงศักดิ์วัยสามสิบหกปี โอรสคนโตของกษัตริย์ฮาซีฟ ซึ่งทุกคนลอบขนานนามว่า ‘ราชสีห์ผู้เย็นชาแห่งทะเลทราย’ เพราะไม่เคยปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าให้กับผู้ใด
แม้เหตุการณ์ที่ทำให้พบกับ ‘หยาดพิรุณ วรรณรท’ ด้วยความบังเอิญจะผ่านมานานนับปี แต่สีหน้าและแววตาขุ่นเคืองกับรางวัลที่เขามอบให้กลับไม่เลือนหายไปตามกาลเวลา ‘ความคิดถึง’ นับวันจะทวีความรุนแรงของผู้ดำรงตำแหน่ง ‘รัชทายาท’ ลำดับที่หนึ่งของประเทศพาลให้เหล่าบรรดาองครักษ์และคนใกล้ชิดต่างเดือดร้อนตามหาตัวหล่อนแทบพลิกแผ่นดินจนแล้วจนรอดก็ไม่พบแม้เงา แต่แล้ว...พรหมลิขิตก็เล่นตลกเมื่อบันดาลให้พบกับหล่อนอีกครั้งท่ามกลางอันตรายที่รายล้อมรอบตัว
ราชสีห์ผู้ไม่เคยปล่อยให้อิสตรีใดใกล้ชิดกลายเป็นสิงห์หนุ่มไร้เขี้ยวเล็บเมื่ออยู่กับสาวน้อยที่เขาเปรียบเหมือนปรอยฝนรินรดหัวใจอันแห้งแล้งให้กลับมาชุ่มฉ่ำมีชีวิตชีวา ‘ความรัก’ ค่อยๆ ก่อตัว ในขณะเดียวกับที่ต้องควบคุม ‘ความหลง’ ไม่ให้มีอิทธิพลเหนือจิตใจเพราะไม่อยากพลั้งมือล่วงเกินหล่อนให้เจ็บตัวบ่อยเกินความจำเป็น

“เรน...จูบเราหน่อยสิ”
“จูบคุณ! เมื่อกี้...ยังไม่พออีกหรือคะ”
“นั่นเราเป็นฝ่ายจูบ เราอยากให้เจ้าเป็นคนจูบบ้าง”
“มะ มันต่างกันตรงไหนคะ”
“ต่างสิ...เจ้ารู้ดีว่าถ้าให้เราเป็นฝ่ายเริ่มมันจะไม่จบแค่นั้น อยากให้เราเริ่มที่จูบแล้วจบทุกอย่างบนเตียงนุ่มๆ นั่น หรือเจ้าจะเป็นคนจูบแล้วได้นอนหลับสบายไม่เจ็บเนื้อเจ็บตัวเพราะถูกเรารัก...ทั้งคืน”
“ฉันเลือกได้ด้วยหรือคะ คุณพูดเหมือนในกระโจมนี่มีที่ให้ฉันวิ่งหนีอย่างนั้นแหละ”
“หึ หึ เจ้า...เป็นของเราแล้ว ถึงจะหนีไปสุดขอบทะเลทราย เราก็จะตามไปพาตัวกลับมาแล้วจองจำเจ้าไว้ด้วยหัวใจและความรักของเรา...อย่าคิดว่าจะพ้น”