แสนคำนึง

มัทนาอยู่บ้านคนเดียว เป็นโอกาสเหมาะที่ซันจะเข้าไปหา เขาชะเง้อมองทางระเบียง เห็นเธอถักไหมพรมอยู่ในห้องหน้า เปิดเครื่องเล่นแผ่นเสียงแบบไขลานฟังเพลงไปด้วย พอเขาเข้าไปเธอก็ลุกหนี แต่ชะงักเพราะแมวสีนวลในอ้อมแขนของเขา
"พี่มีเรื่องให้นาช่วย" ซันโมเมเหมือนไม่เคยทะเลาะกันมาก่อนเลย
"ลูกแมว..." มัทนาใจอ่อนยวบแต่ยังไว้ทีท่า ไม่มองหน้าเขา
"ใช่" ซันยิ้มประจบแล้วส่งเจ้าตัวจิ๋วให้ "มันเจ็บ"
"โถ...เป็นอะไรคะ" เธอถามแมว ไม่ได้พูดกับเขา
"อะไรกัดมาไม่รู้ พี่พยายามเลี้ยงเองแล้ว แต่ไม่มีเวลา นมวัวก็หายาก แม็คต้องออกไปซื้อ ทั้งที่เราไม่ค่อยอยากเจอผู้คน"
"ที่นี่มีนมวัวมาส่งทุกวัน" มัทนาเผลอตอบ "คุณจอมท่านดื่มตอนเช้า มีเหลือให้แมวได้สบายค่ะ"