เทพบุตรหัวใจห้าวรัก

“เกิดเรื่องอะไรหรือครับ พี่ณิช”
“ยายจุ๊บจ้ะ ภีม... ยายจุ๊บเอาม้าออกไปตั้งแต่บ่ายโมงเศษๆ บอกพี่ไว้ว่าจะกลับไม่เกินบ่ายสองครึ่ง นี่มันเลยสี่โมงไปตั้งเกือบสิบนาที แล้วเมื่อตะกี๊นี้เอง เด็กเข้ามาบอกว่าเจ้าจาฮังกีร์กลับมาหลังเปล่า”
“จุ๊บเอาม้าไปทางไหน พี่ณิชรู้มั้ยครับ?”
ภีมวัจน์ถามเร็ว อกใจเขาร้อนรุ่มยิ่งกว่าถูกไฟสุม
“ปกติเขาจะพาม้าไปวิ่งในทุ่งที่เป็นแอ่งกระทะ ที่อยู่ด้านไร่กังสดาล แต่ก็มีเหมือนกันที่เลยไปถึงชายเขา เฉียงออกไปทางด้านตะวันตก เลยแอ่งกระทะไปอีกไม่ไกล”
ภีมวัจน์กระโดดขึ้นหลังเจ้าจาฮังกีร์ และควบออกไปทันทียังทิศทางที่คิดว่าหญิงสาวไปที่นั่น
เขามาถึงบริเวณที่ราบแอ่งกระทะ ชักม้าวนไปรอบๆ บริเวณกว้าง ไม่มีร่องรอยว่า เจ้าของเจ้าม้าเลือดผสมสายพันธุ์ดีอย่างเจ้าจาฮังกีร์จะอยู่แถวนั้น
ชายหนุ่มก้มลงลูบขนแผงคอม้าเบาๆ พูดกับมันราวกับมันรู้ภาษา
“จาฮังกีร์... นายเจ้าอยู่ที่ไหน พาไปทีซิ”
เจ้าจาฮังกีร์ทำเสียงครืดในคอ ยกหัวสูง ทำท่าส่ายจมูกร่อนๆ
มันขยับเท้ากุบกับๆ อยู่กับที่ หันซ้ายหันขวาอยู่พักหนึ่งก่อนหันหน้าไปยังทิศที่มองเห็นเขาสูงยืนทะมึนไกลๆ
พอชายหนุ่มกระทุ้งส้นเท้าเข้าที่สีข้าง มันก็ทะยานตัววิ่งไปข้างหน้าราวธนูพุ่งจากแหล่ง
ภีมวัจน์รู้สึกได้ถึงเสียงลมที่ปะทะเข้ากับใบหน้า เขาเคยบังคับม้าที่ว่าพยศมามากต่อมาก แต่เขาบังคับเจ้าจาฮังกีร์ไม่ได้ขณะที่มันห้อเหยียดเต็มฝีเท้า ที่พอทำได้คือประคองตัวเอง และกำบังเหียนให้มั่นมือ
เขาไม่พยายามจะหยุดมัน เพราะดูลักษณะท่าทางเจ้าจาฮังกีร์มันไม่ได้วิ่งเตลิดเพราะความคึกคะนอง แต่พุ่งไปข้างหน้าอย่างมีจุดหมายปลายทาง
ประมาณห้าถึงหกนาที ภีมวัจน์ก็รู้ว่าเจ้าจาฮังกีร์กำลังจะพาเขาไปที่ใด
อาชาแสนรู้หยุดกึก เมื่อใกล้ถึงแนวป่าละเมาะ
“นายเจ้าอยู่แถวนี้รึจาฮังกีร์” ภีมวัจน์ก้มลงถามม้าราวพูดกับคน
เจ้าจาฮังกีร์ไม่ตอบ เพราะมันพูดภาษามนุษย์ไม่เป็น แต่มันก็ส่งสัญญาณให้เขารู้ว่ามันพามาถึงแล้ว ที่ที่นายสาวของมันคงจะอยู่ไม่ไกล
ภีมวัจน์นิ่ง ตั้งใจจับสรรพเสียงต่างๆ
สักพัก คิดว่าได้ยินเสียงหนึ่งแว่วๆ แต่พอเงี่ยหูตั้งใจฟัง เสียงนั้นก็เงียบไปจึงคิดว่าหูฝาด
เขาบังคับม้าเดินวนเป็นวงกลมในลักษณะทำรัศมีกว้างออกเรื่อยๆ เมื่อคิดว่าได้ยินเสียงที่คิดว่าได้ยินแต่แรก จึงรั้งบังเหียนให้ม้าหยุด
ประมาณสองสามอึดใจ เสียงแว่วๆ นั้นก็ดังมาอีกๆ เป็นเสียงคนครางแผ่วๆ ก่อนทุกอย่างจะคืนสู่ความเงียบ
เขาลงจากหลังม้า เพราะค่อนข้างแน่ใจว่าเสียงนั้นดังมาจากทางขวามือ ไม่ไกลนี้เอง อาจจะอยู่หลังพุ่มไม้
ภีมวัจน์ก้าวเร็วๆ ไปยังพุ่มไม้ แต่ไม่พบสิ่งใด ยืนนิ่วหน้าอยู่พักหนึ่งก็ได้ยินเสียงพูดกึ่งคราง ห่างพุ่มไม้ที่เขายืนอยู่ เฉียงไปทางทิศตะวันออก เสียงนั้นเรียกชื่อเจ้าจาฮังกีร์
เขาแทบกระโจนไปยังจุดที่มาของเสียงเรียกชื่อเจ้าม้าแสนรู้ ทั้งที่ยังมองไม่เห็นตัวคน แล้วเขาก็ได้รู้ว่าทำไมจึงมองไม่เห็น
ร่างบางอรชรนอนเหยียดอยู่ในร่องกว้างราวๆ สองฟุต ตาปิดอยู่ลืมขึ้นทันที เมื่อเขาก้าวเข้าไปบังแสงตะวันที่กำลังคล้อยลงทางทิศตะวันตก
“เป็นไงบ้าง ตกม้าใช่มั้ย เจ็บมากหรือเปล่า” ถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าหน้าเพรียวนั้นค่อนข้างซีด
“ไม่รู้สึกเจ็บเท่าไหร่หรอกค่ะ เว้นแต่เวลาขยับตัว”
“เจ็บตรงไหน ขาหรือว่า...”
“จุ๊บถูกยิงค่ะ พี่ภีม”
ภีมวัจน์ชะงัก ตกตะลึงอยู่ครู่ใหญ่กับเสียงพูดอ่อยๆ
ทั้งนี้ไม่ใช่เพราะหญิงสาวเรียกเขา“พี่ภีม”