จากกุมภาพันธ์ถึงกันยายน (LAST SEPTEMBER)

#จากกุมภาพันธ์ถึงกันยายน

นายพัณณินเป็นนักศึกษาธรรมดาๆ ก็ดีอยู่แล้ว ดันอ๊องจนตกกะไดพลอยโจร (ซวย) เข้าไปพัวพันกับขบวนการลอบสังหารบอสมาเฟียอย่างเข้าอย่างจัง โชคช่วยให้รอดตายไม่ถูกจับนั่งยาง แต่กลับต้องเซ็นสัญญาเป็นลูกจ้างในกำมือของเขาแทนซะงั้น
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ...
งานของผมเนี่ย...ต้องจูบกับเจ้านายด้วยเหรอ??

“ไม่ได้ครับ!” ผมส่ายหน้าหนักๆ เพื่อสื่อถึงการตัดสินใจอันหนักแน่น
เดี๋ยวนี้เจ้านายจูบผมบ่อยขึ้นจนผมรู้ทันการเคลื่อนไหวของเขาแล้ว แต่เวลานี้มันไม่ได้จริงๆ
“ทำไมถึงจูบไม่ได้?” โอ้โห เสียงพร้อมบวกเว่อร์
ถ้าใครยังไม่รู้เต้าหู้จะบอกไว้ตรงนี้เลยว่าเจ้านายในร่างองค์บอสจะเอาแต่ใจโดยไร้เหตุผลอย่างสิ้นเชิง!
ได้ยินอย่างนั้นแล้วผมอยากจะค้อนใส่เขาจริงๆ ยังจะถามอีกเหรอว่าทำไม!!!
“เดี๋ยว…สูทยับ”
เวลาถูกเจ้านายจูบผมจะอ๊องจนไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป พออีกฝ่ายผละออกไปนั่นแหละถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่ามือกำเสื้อของเขาแน่นจนมันยับยู่ยี่เสียทุกครั้ง
แล้วตอนนี้เจ้านายแต่งหล่อเต็มยศเลยด้วย ผมไม่อยากเป็นต้นเหตุทำให้เขาเสียเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้า ดีไม่ดีมันอาจจะทำให้เขาเสียงานโดยใช่เหตุด้วย เจ้านายของผมเป็นนักธุรกิจ และนักธุรกิจที่ดีควรจะตรงต่อเวลา ขืนเข้างานสายรับรองเลยว่าภาพลักษณ์ของเขาถูกใส่สีตีไข่แน่นอน…
แต่เอ๊ะ เรื่องสูทยับมันไม่ใช่ประเด็นนี่หว่า
เต้าหู้ต้องประท้วงที่เขาใช้งานกันเกินหน้าที่ต่างหาก!!
“อ้อ…” องค์บอสทำเสียงเข้าใจ แต่ทำไมตาพราวระยับจังว้า??
พรึบ!
หือ แล้วเอาโทรศัพท์ออกมาทำไมอะ???
“อีกครึ่งชั่วโมงเอาสูทชุดใหม่มาให้ฉันด้วย”
เจ้านายโทรหาใครบางคน สั่งจบก็ตัดสายทิ้งเลย
ว่าแต่…
ครึ่งชั่วโมง?? สูทชุดใหม่??
“เอามาทำมะ…เหวออออออ!” ผมคว้าหาที่ยึดเมื่อถูกช้อนตัวขึ้นอุ้ม ทิศทางที่ถูกพาไปนั่นมัน…
ประตูห้องนอนไม่ใช่เหรอ???!!!!!!!!!