รักปักใจ

"เพชรขอโทษค่ะ"
ศิวนาถไม่รู้เหมือนกันว่าน้ำเสียงอ่อนของเด็กดื้อหรือการแทนตัวเองด้วยชื่อของเธอกันแน่ที่ทำให้เขายิ้ม และพอเขายิ้ม เธอก็ยิ้มบ้าง รอยยิ้มขัดเขินบนริมฝีปากสีหวานนี้เองที่ทำให้หัวใจของคนมองเต้นผิดจังหวะ เหมือนติดอยู่ในมนตราของวงหน้างามนั้น
"หน้าของเพชรเปื้อนหรือคะ"
คำถามของแสงเพชรดึงศิวนาถออกจากภวังค์ ใบหน้าคมเข้มซับสีเรื่อเมื่อพบว่าตนเองยืนจนชิดหญิงสาวและยังใช้นิ้วไล้แก้มนวลจนเป็นที่มาของคำถาม ไม่มีหรอกรอยเปื้อน มีแต่ความคิดเลื่อนเปื้อนเท่านั้น เมื่อตระหนักว่าตนเองเกือบข้ามเส้นคนแปลกหน้า ศิวนาถก็คำรามเสียงต่ำ
"เธอมันตัวปัญหาจริงๆ"