คืนที่รักเร่าร้อน

#คู่หลัก
เลฟ + ชาช่า (เสิร์ฟความรักสุดเร่าร้อน)

มาเฟียหนุ่มมองเรือนร่างที่ถูกหุ้มห่อด้วยเนื้อผ้านุ่มนิ่ม ตัวเสื้อรัดรึงพุ่มทรวงหล่อนจนเห็นเป็นรูปทรงชัดเจน เขาเลื่อนมือที่ไล้อยู่ปลายคางลงมาตามแนวลำคอ ลากมันลงหาเนินอกที่ถูกซ่อนไว้ในเดรสตัวสวย
"ฉันไม่เคยยุ่งกับชุดของผู้หญิงคนไหน ตราบใดที่เจ้าหล่อนต้องถอดมันทิ้งบนเตียง แต่ว่า...บอกตามตรง ไม่ชอบจริงๆ นะ ชุดนี้ของเธอ"
"มันไม่ได้โป๊สักนิด ดูสิ...ปิดตั้งแต่คอยันเข่า"
เธอเถียงด้วยความจริง นึกอยากหลับสักงีบเพราะเริ่มปวดหัวตุบๆ
"ก็ดูอยู่นี่ไง และก็เห็นว่ามันรัดรูปเกินไป มองแล้วรู้สึก...กระหายยังไงชอบกล"
ณัชรินทร์กลืนน้ำลายลงคออย่างประหม่า สถานการณ์ชักไม่ปลอดภัยแล้ว
"กระหายน้ำเหรอ หิวน้ำหรือเลฟ"
"เปล่า...หิวเธอ"
"ไม่...อย่านะ ฉัน...อาการไม่ค่อยดี ฉันเพลีย"
ณัชรินทร์สารภาพ เนื้อตัวสั่นสะท้านอย่างกริ่งเกรงด้วยยังรู้สึกถึงกลิ่นซิก้าฉุนๆ แต่เลฟหาได้สนคำห้ามปราม เขาเลื่อนมือขึ้นมาที่ลำคอของเธอ กำมันไว้หลวมๆ แล้วรั้งเข้าหาตัว ใบหน้าเธอเลยถลาไปหาเขา พาริมฝีปากที่กำลังเผยออ้าไปยั่วยวนเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
"ดีแล้ว เพลียมากๆ จะได้ไม่มีแรงดิ้น" เขายิ้มตอนที่พูดอย่างนั้น และจงใจส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เข้าไปในดวงตาของแม่กระตายน้อย
"ไหนว่าจะให้เวลา ฉันขอเวลา เลฟ...ได้โปรด"
เลฟแตะต้องริมฝีปากที่กำลังขยับขึ้นลงของณัชรินทร์ ปากนุ่มๆ สีกลีบกุหลาบทำให้เขาอดทนได้ยากนัก
"เสียใจด้วยที่รัก ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันอยากมีเซ็กซ์กับเธอ...ตอนนี้"
ณัชรินทร์ตาเบิกโต ส่ายหน้าพรืด แลหาทางหนีทีไล่แม้สังขารไม่อำนวย แต่เธอหรือจะทันเล่ห์เหลี่ยมมาเฟียจอมหื่น ยังไม่ทันได้ก้าวขาลงจากเตียง เสียงโซ่ถูกลากครืดๆ ก็ดังขึ้น ก่อนที่ข้อมือทั้งสองจะถูกล่ามไว้ด้วยโซ่ของเลฟ หัวใจเธอเต้นถี่ระรัวยามถูกคุกคามจากชายร่างใหญ่โตที่นั่งคร่อมเธออยู่
เขาดึงเนกไทที่ผูกไว้ดิบดีออกมามัดปากเธอไว้ อย่าได้ฝันว่าจะได้ส่งเสียงร้องใดๆ ได้อีก เขาขยับถอยร่างออกไปจนสามารถนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างท่อนขาของเธอ ก่อนจะยกขาเธอขึ้นมาช้าๆ ทั้งหลับตาพริ้มขณะพาแก้มสากถูไถยังน่องเรียว เขาดูมีความสุขราวกับกำลังพาแก้มสัมผัสกับผ้าไหมเนื้อดี เธออยากจะกรี๊ดดังๆ เธอเกลียดสีหน้าแบบนั้น ไอ้บ้าเลฟ คนโรคจิต!

***เนื้อหาบางส่วนบางตอน*******

ณัชรินทร์ใจหาย จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนถูกไล่ หัวใจมันวูบโหวงแปลกๆ เธอควรจะพูดอะไรกับเขาดีนะ บางทีนี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เจอหน้าเขา
"คุณไม่ไปพร้อมเราเหรอ"
"ฉันจะจัดการเรื่องกาสิโน กับคฤหาสน์นี่ก่อน"
"คุณ...จะขายมันเหรอ คุณจะไม่เป็นมาเฟียแล้วใช่ไหม" เขาไม่ตอบ แม้เธอถาม สีหน้ายังเครียดขมึงอยู่ "ถ้ายกทุกอย่างที่คุณมีให้เทรเวอร์ไปซะ เรื่องมันอาจจะจบง่ายกว่านี้"
"ใช่...แต่พวกเขาไม่เคยขอ พวกเขาคอยแต่จะแย่งชิงมันไป เหมือนอะไรล่ะชาช่า พวกเขาไม่ได้ทำตัวเหมือนญาติ แต่เหมือนศัตรูมากกว่า"
"ฉันไม่อยากให้คุณต้องเสียใครไปอีก โดยเฉพาะคนที่คุณรัก"
เธอเตือนด้วยหวังดี แต่เขากลับเข้าใจไปอีกอย่าง
"ฉันไม่ได้รักเธอ ต่อให้เธอตาย...ฉันก็ไม่เป็นไร"
ช่างเป็นคำตัดรอนที่ไร้เยื่อใยสิ้นดี เจ็บ...มันเจ็บมาก ทำไมเจ็บอย่างนี้ เธอบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่ดันไปมีความรู้สึกกับผู้ชายที่ต้องการแค่เซ็กซ์จากเธอ
"อย่าเข้าใจผิดสิ ฉันไม่ได้สำคัญกับคุณขนาดนั้น ฉันรู้หรอก ฉันหมายถึงมาดามกับอเล็กเซย์ต่างหาก"
"ความห่วงใยมันไร้สาระ เธอรักฉันหรือไง ถึงได้เอาแต่ห่วงฉันอย่างนี้"
"ไม่รู้สิ คุณเองก็ไม่ได้รักฉันนี่นา แต่ทำไมฉันรู้สึกได้ว่าบางครั้งคุณก็ห่วงฉันล่ะ ห่วงมากด้วย"
"คิดไปเอง"
คำตอบของเขาทำเอาณัชรินทร์แทบยืนไม่อยู่ ใช่...เธอคงคิดไปเองจริงๆ

**********

#คู่เสริม
คลาร่า + ลูก้า (เสิร์ฟความดิบเถื่อนดราม่า)

"ฉันน่ะ จมอยู่กับความรู้สึกผิดมาสี่ปีแล้ว คุณดูสิ คุณยังมีชีวิตดีๆ เจ้านายคุณหยิบจับอะไรก็เป็นเงินเป็นทอง มาดามก็ยังมีชีวิตอยู่ พี่สาวฉันก็มีลูกน่ารักๆ ตั้งสองคน มีแค่ฉัน...ลูก้า ฉันเสียพ่อกับแม่ไป ฉันเสียลูก บ้านก็ถูกยึด ไม่กล้าแม้แต่จะอยู่คนเดียว ฉันต้องพึ่งพาพี่อย่างหน้าไม่อาย แต่ฉันก็ต้องอยู่ เพราะฉันรู้ว่าความเหงาและความโดดเดี่ยวมันน่ากลัวแค่ไหน"
"คลาร่า..." ลูก้าสะเทือนใจ พาขวัญไม่ได้ตะโกนโวยวาย หล่อนพูดให้เขาฟังด้วยสติน้อยนิดที่พยายามตั้งมันให้อยู่กับร่องกับรอย
"ได้โปรด...สงสารฉันบ้างจะได้ไหม ไม่ต้องการลูกก็ไม่เป็นไร แต่อย่าพูดอะไรแบบนั้นออกมาเลย อย่าพูดว่าให้ฉันไปเอาเด็กออก ฉันขอโทษ ขอโทษในทุกสิ่งที่ฉันเคยทำ ฉันจะสำนึกผิดไปชั่วชีวิต ฉันจะอยู่อย่างเจียมตัว และจะมีความสุขให้น้อยที่สุด ฉันสัญญา..."
น้ำตาเธอไหลพรั่งพรู เธอรู้ว่าเลี้ยงลูกเองมันลำบาก แต่เธอจะสู้นะ เธอมีเงินเก็บอยู่บ้าง อย่างน้อยก็คงไม่ลำบากนักตอนหลังคลอด เธอยังมีเวลาวางแผนทัน เธอทำได้แน่
ลูก้าอึ้งจนพูดไม่ออก มองคนที่ระบายความในใจออกมา น้ำตาหล่อนอาบหน้า ดวงตาแดงก่ำ ริมฝีปากซีดเซียวอย่างคนไม่สบาย
"ฉัน...ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นนะคลาร่า ฉันแค่...พูดออกมาอย่างไม่ทันคิด ฉัน..."
"คุณพาขวัญคะ รับยาช่อง 2 ค่ะ"
พาขวัญปาดน้ำตา ลุกไปรับยาเมื่อได้ยินเสียงนางพยาบาลขานชื่อ เธอสูบลมหายใจเข้าลึกๆ พอได้ระบายทุกอย่างออกมากับคนที่สมควรได้ฟัง มันก็รู้สึกดีบอกไม่ถูก
เธอยิ้มรับถุงยา มียาบำรุง มีสมุดฝากครรภ์ มีภาพอัลตราซาวนด์ที่มองไม่ออกด้วยซ้ำว่าลูกอยู่ตรงไหน และสิ่งสำคัญเหนืออื่นใด เธอ...ต้องจ่ายเงิน
"บ้าจริง!" เธอสบถออกมา น้ำตาก็ไหล ได้แต่ปาดมันออกซ้ำๆ เธอเดินกลับไป ลูก้าเห็นเข้าพอดี เหมือนเขาจะรีบลุกมาหา
"มีอะไร"
เขาถาม เธอมองหน้าเขานิ่งนาน ปากมันสั่น กระบอกตาเหมือนว่ามันบวมขึ้นมาเพราะการร้องไห้เกินพอดี
"ให้ตายเถอะ! ทำไมคุณต้องมาอยู่กับฉันในสถานการณ์แบบนี้ทุกที" พอเธอพูดออกไป เขาก็ทำหน้างง "คุณไม่ได้เอากระเป๋าฉันมา"
"ก็เธอเป็นลม เธอวูบไปอย่างนั้น ฉันตกใจก็เลยรีบพาเธอนั่งเรือมา"
เธอรับรู้ หลับตาลง น้ำตามันก็ไหลไม่หยุด
"ฉันรู้ โอเค...แต่มัน...ต้องใช้เงิน"
ลูก้ายังงงอยู่ อะไรของหล่อนกัน
"สาบานว่าฉันจะยืมคุณจริงๆ คุณช่วย...จ่ายค่าฝากครรภ์ให้ฉันหน่อยได้ไหม..." สองมือกุมท้อง ปากคอสั่นระริก น้ำตาเธอไหล มันจะร้องอะไรมากมาย มันจะสะเทือนใจอะไรนักหนา ปากก็บอกเขาว่าไม่ได้ต้องการอะไรจากเขา แต่ตอนที่ต้องขอร้องให้เขาจ่ายเงินค่าฝากครรภ์ให้ ตอนที่บอกว่าขอยืมก่อน มันก็เหมือนมีมีดแทงอกเธอซ้ำๆ นี่ลูกเขานะ นี่ลูกเขา...แท้ๆ ช่วยใจดีกับลูกหน่อยได้ไหม...

*********
นิยายโรมานซ์ มาเฟีย ท้องแล้วหนี มี หนึ่งคู่หลัก และหนึ่งคู่เสริมเพิ่มอรรถรสค่ะ
(คู่เสริมไม่ใช่คู่รองนะคะ เนื้อหาคู่เสริมไม่มากค่ะ)

พระเอกไม่มีนอกกายนอกใจ ชาช่ามีเลฟแค่คนเดียว เลฟก็มีชาช่าแค่คนเดียวค่ะ
****เนื้อหาเร่าร้อน มีโซ่แส้กุญแจมือ ^^