Hug Me [อ้อมแขนคนแสนดี]

“โมตัวร้อนนิดหน่อยนะ ปวดหัวไหม” ธารณ์ถาม
“อือ...ปวดมาก”
“เดี๋ยวหาอะไรให้กินแล้วค่อยกินยา”
“ไม่ต้อง กลับไปได้แล้ว เอาแมวไปด้วย” บอกพลางแลหาเอริกะ มันขึ้นไปนอนอยู่บนหลังตู้หนังสือ ตอนนี้หลังตู้หนังสือและตู้เสื้อผ้า กลายเป็นอาณาเขตของเอริกะไปเรียบร้อย
“ไม่เอา...ไม่ไป ห่วงโมนี่นา” ธารณ์แสดงความจริงใจ ยิ้มหวานให้โม ขยับเข้าไปใกล้คนป่วย แต่คนป่วยก็ปัดป้องไม่ยอมให้เข้าใกล้ แล้วจังหวะนรกชังสวรรค์แกล้งก็บังเกิด มือของโมปัดผ่านเป้ากางเกงเขาพอดี “อุ...อูย...ซี้ดดด...”
“อย่ามาทำเสียงหื่นนะหมอ!”
“ก็โมอ่า...โมแกล้งทำไมล่ะ ตอนเช้าๆ ของผู้ชายก็แบบนี้ทั้งนั้นแหละ” บอกอย่างเขินๆ มือข้างหนึ่งกุมเป้ากางเกงบ็อกเซอร์ บางอย่างที่อยู่ตรงนั้นเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาเมื่อถูกสัมผัส ก็แหม...กางเกงชั้นในที่ใส่มา ตอนนี้ตากอยู่นอกระเบียงครับผม
โมถอนหายใจอย่างเพลียจิต ใครก็ได้เตะหมอออกนอกประตูให้ที ได้โปรด...
“ก็เห็นนี่นาว่าป่วย เราสองคนไม่ได้รู้จักกันถึงขนาดต้องมาดูแลตอนเจ็บไข้หรอก ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”
“เดี๋ยวๆๆ ให้พูดอีกที นี่หมอใส่เสื้อผ้าโมนะ นอนบนเตียงโมด้วย แบบนี้เขาไม่เรียกสนิทหรอกเหรอ แทบจะเป็นครอบครัวเดียวกันเลยนะหมอว่า”
คนป่วยส่ายหน้าระอา กุมขมับแล้วกดนวดแรงๆ
“ไปฉีดยาที่คลินิกดีไหม ฉีดยาเข็มเดียวก็หาย เชื่อหมอ”
“คนยิ่งกลัวเข็ม จะพูดถึงเข็มเพื่อ!?”
“โอ...ขอโทษที แต่หมอมีเข็มพิเศษนะ ถึงเข็มจะใหญ่ แต่หมอเก่ง หมอฉีดไม่เจ็บรับรอง”
แล้วหมอก็ผายมือใส่เป้ากางเกง โมกัดฟันอย่างหมดสิ้นความอดทน วาดเรียวขาใส่ร่างของหมอในนาทีนั้น
พลั่ก! ตุ้บ!
“อ๊ากกก!! โมอ่า! ชอบซาดิสม์ก็ไม่บอก”
“โอ๊ย! ไอ้หมอประสาท!” ด่าหมอแล้วฝืนร่างลงจากเตียง ไม่สนคนที่นอนกุมบั้นท้ายอยู่ข้างล่าง เจ็บตัวแล้วยังไม่วายปากดี หมอนะหมอ!


****นิยายวาย เรื่องแรก ของ Rainy blue (อัญจรี) ฝากด้วยนะคะ
เป็นเรื่องสั้นก่อน เพราะนักเขียนยังไม่เก่งค่ะ ^^
นิยายเรื่องนี้ไม่มีนางร้าย พระเอกไม่นอกกาย ไม่นอกใจค่ะ