พ่ายรักเมียแสนชัง

#คำโปรยปกหน้า
“สาบานว่าถ้ายอมพี่ดีๆ พี่จะฟัดกับปอสามวันสามคืนแบบไม่พักเลย”

#เนื้อหาบางส่วน
*****
“ยัง...ยังจะมายิ้มอีก ถอยไป”
“ไม่ถอย ไม่ทำแบบนั้นก็ได้ แค่กอดก็ได้เอ้า กอดแรงๆ หอมแก้มพี่ด้วย หอมให้ดังฟอดๆ เลยนะปอ”
ปัณณรีทำหน้าเหวอ “หอมกับผีน่ะสิ! ถอยไปเลย!”
สองมือเธอผลักอกเขาเต็มแรง เขาตกใจ ไม้ค้ำร่วงหล่นเมื่อร่างเขาเซเสียหลัก สองมือเขาเอื้อมคว้าร่างเธอโดยสัญชาตญาณ พวกเธอล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน โดยที่ร่างเธออยู่ข้างบน โดยที่ผ้าเช็ดตัวที่เขานุ่งไว้หลวมๆ หล่นกองอยู่ข้างเตียง
“อ๊า! จุก!” เขาพูดแทบไม่ออก หล่อนล้มทับเขาทั้งตัว ส่วนที่มันกำลังแข็ง ก็เหมือนถูกกระแทกจนระบม มันจุกไปหมด
ปัณณรีหน้าแดงก่ำ รับรู้ถึงความแข็งขึงและอุ่นร้อนจากท่อนลำของเขา ทำไมพวกเธอต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ด้วยนะ นี่มันฉากบ้าบออะไรกัน!
“โอย...ปอๆ ช่วยดูที มันหักหรือยัง” เขาถามหน้าเสีย น้ำตาแทบเล็ด
“ให้มันหักไปเถอะ สมน้ำหน้า!” สองมือยันฟูกนอน แต่ยังไม่ยอมลุกไป เธอกำลังคิดอยู่ คิดว่าจะเอาตาไปไว้ตรงไหนดี ไม่อยากมองไอ้นั่นของเขาหรอก แต่ตามันไม่ฟัง มันคอยจะมองต่ำอยู่เรื่อย ไอ้ตาหื่นกาม!
“ลุก! ลุกไปก่อน มันจุก!”
เธอหลับตาปี๋แล้วรีบลุกยืน ขยับไปที่ตู้เสื้อผ้าอีกหน เพื่อหาเสื้อหากางเกงให้เขาอีกรอบ เธอโยนข้ามบ่าตัวเองไป เขาก็เก่งนะ ขาเดี้ยงแต่มือยังรับได้
“กางเกงในด้วยสิปอ จะปล่อยให้พี่โล่งๆ งี้เหรอ เดี๋ยวไข่ก็ยานใช้งานไม่ได้พอดี”
“พี่คชา!”
“ก็มันจริงนี่ แหม...ทำเป็นทนฟังไม่ได้ ไม่ต้องเขินหรอกน่า ถ้ามันใช้งานไม่ได้ขึ้นมา ตัวเองนั่นแหละจะเสียใจ”
“ปอไม่เสียใจเพราะไข่พี่ยานหรอก! โอ๊ย! เมื่อไหร่จะเลิกพูดเรื่องไข่พี่ซะที จักจี้ปากจนขนลุกไปหมดแล้ว ฮือออ...” เธอส่งเสียงร้องฮือๆ เพราะไม่รู้จะทำอย่างไรดี มันไม่มีน้ำตาสักหยดหรอก แค่อยากให้คชารู้ว่าเธอไม่โอเคอย่างแรงกับสถานการณ์นี้
คชาใส่เสื้อผ้าอย่างทุลักทุเล เสื้อแบบกระดุมหน้าใส่ได้ง่ายละนะ แต่กางเกงนี่ลำบากเอาการ
“ฮึบ! กางเกงมันดึงไม่ขึ้นอะปอ”
“ค่อยๆ ใส่สิยะ!” คนเป็นเมียบอกดังๆ แล้วบ่นงึมงำกับตู้เสื้อผ้า เมื่อไหร่เขาจะใส่เสร็จซะที แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมเพิ่งอาบน้ำแต่งตัว
“โอเคๆ ปออ่า? ปออย่าดุสิ ใจหายแวบแล้วเนี่ย”
ปัณณรีเม้มปากแน่นๆ เธออยากจะกรี๊ดดังๆ ไอ้พี่คชาที่ใจหายแวบๆ เพียงเพราะเสียงบ่นว่าของเธอนี่น่าจับทุ่มให้หลังหักจริงๆ ไปเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหน ถ้าความจำเขากลับคืนมาเมื่อไหร่ มีอายตัวเองนะบอกเลย
“เสร็จแล้วจ้ะเมียจ๋า”
ยิ่งฟังยิ่งจักจี้รูหู เธอจะทนทำตามที่รับปากย่าภนิตได้สักกี่น้ำ เหมือนว่าผัวที่เอาแต่ป่วนประสาท ได้ตายจากเธอไป แล้วได้ผัวใหม่ที่หื่นกามทะลึ่งทะเล้นมาแทน น่าปวดหัวนะ ต้องกุมขมับแล้วเนี่ย

#คำโปรยปกหลัง
“ปอ!? ทำไมต้องบอกคุณย่าเรื่องที่เราจะหย่ากัน ทำไมไม่รอให้ย่ายกมรดกให้พี่ก่อน”
“แล้วทำไมปอต้องทำอย่างนั้น นอกจากความเจ็บปวด พี่ให้อะไรปอล่ะ”
“แต่เราตกลงกันแล้ว! เธอรับปากพี่แล้ว!”
ไม่ใช่แค่ตะคอก แต่มือข้างหนึ่งกระชากแขนหล่อนด้วยแรงอารมณ์
เขาจะไม่โมโหเลย ถ้าหล่อนไม่ได้รับปากดิบดี
“ปอก็แค่ทำสิ่งที่ปอทำได้ จะพูดหรือไม่พูด มันก็เรื่องของปอ”
“รู้จักมีสัจจะซะบ้าง! ทุกอย่างมันพังไปหมดเพราะเธอ!”
กล่าวหาหล่อนด้วยโทสะอันมากมี มือที่จับแขนหล่อนไว้ เหวี่ยงร่างหล่อนออกห่างตัว
ปัณณรีสะท้อนในอก เจ็บกายไม่เท่าไร แต่ที่หัวใจมันร้าวระบม
ถ้าเป็นพี่คชาคนเก่า เธอคงไม่มีวันเจ็บตัวแบบนี้
“ช่วย...ใจดีกับปอหน่อยได้ไหม ปอท้องอยู่นะพี่คชา...ปอท้อง...”
“อะไรนะ!?”