มิคลายรัก เล่ม 2 (จบ)

แม้นเวรกรรมพาลพรากให้จากสิ้น
ใจถวิลเพียงเจ้าเฝ้าแลหา
แม่ทรามเชยเคยชิดชื่นรื่นอุรา
ยังห่วงหามิคลายรักสลักทรวง

***

ในห้วงเพลาที่ทับซ้อน แม่หญิงนางหนึ่งได้ก้าวล่วงมายังพระนครด้วยมนตราของเทวาอารักษ์
นางได้พบเจอชายผู้แสนดี หลงรักปักทรวง ก่อนที่เวรกรรมจะทำให้ทั้งสองพรากจาก มนตราเช่นกันที่พัดพาความทรงจำของชายผู้นั้นให้ลบเลือน
หนึ่งฤดูล่วงผ่าน คนทั้งคู่ได้กลับมาพบเจอกันอีกครา
ชายผู้นั้นจำนางมิได้ แต่นางกลับจำได้เลือนราง จำว่าเคยได้ชิดเชยชื่นชม แต่คราวนี้ ใจนางกลับต้องตรอมตรม ด้วยว่าชายที่เคยชิดเชยชื่นชม ได้หลงลืมนางไปสิ้นแล้ว
แม้นรักผัวปานใด แต่ใจของผัวมิเคยมีนาง
ความชิงชังมิอาจปล่อยวาง ด้วยว่านางมาเป็นเมีย โดยที่ชายผู้เป็นผัว มิได้เต็มใจ!

******
"คุณพี่เริ่มมีใจให้ข้าแล้วรึ”
โหนกแก้มของพ่อคมขึ้นสีแดงระเรื่อ ไยเมียพ่อจึงเอ่ยปากเช่นนี้ ถามกันโต้งๆ เลยรึ
“ผู้ใดจักมีใจให้เอ็ง ปากกล้าปากเก่งปานนี้”
“เอ้า...แล้วก็มิบอก คุณพี่พึงใจเมียที่สงบปากสงบคำฤาเจ้าคะ ข้าก็เป็นได้เจ้าค่ะ ข้าหัวไวนัก”
“อย่ามาเล่นลิ้น”
“เล่นอย่างอื่นย่อมได้เจ้าค่ะ หากคุณพี่ปรารถนา”
นางต่อรองแล้วยิ้มทะเล้น ทั้งแลลงตักผัวด้วยแววตาซุกซน
พ่อคมก็รู้ตัวว่าถูกเมียแทะโลมเข้าให้
“พอๆๆ อย่ามาแกล้งข้า เอ็งนี่หนาแก่แดดแก่ลม ข้ามิพึงใจแม่หญิงเยี่ยงเอ็งดอก อยู่ใกล้แล้วปวดกบาล”
“ปวดกบาลรึ! มาๆๆ เมียนวดให้เจ้าค่ะ เมียนวดเก่งนัก” ว่าแล้วเริ่มไต่นิ้วเตาะแตะไปตามต้นขาของผัว
พ่อคมปัดมือนางออกรัวๆ ตะวันยังส่องหน้าแท้ๆ อายผีสางเทวดาบ้างเถิด
“อย่ามายั่วยวนข้า”
“หมายยั่วให้ผัวใจอ่อนเจ้าค่ะ”
“แม่คนร้ายกาจ”
“แม้นร้ายก็รักนักเจ้าค่ะ”
“ข้ามิใจอ่อนดอก เบาะนอนที่มิมีเอ็งนอนเบียด นอนสบายนัก”
“มิหนาวฤาเจ้าคะ อย่าเอาแต่เคืองข้าเลย ให้ข้ากลับขึ้นเรือนเถิด”
“ไม่!”
“ตัวข้าอุ่นหนาเจ้าคะ หมอนข้างเยี่ยงข้า กายก็หอม กอดก็อุ่นเจ้าค่ะ” นางออดอ้อน ทั้งยิ้มยั่วใส่ตาผัว
“โอ้...แม่หญิง!?” พ่อคมตาเบิกโต เนื้อตัวร้อนผ่าว ต้องแกะกระดุมเสื้อที่สวมแล้วโบกลมเข้าร่างแรงๆ


#รุ่นลูกของ คู่หมาย
นิยายโรมานซ์ ย้อนยุค ไม่อิงประวัติศาสตร์ใดๆ
นิยายเรื่องนี้มีฉากเข้าพระเข้านางเรต 18+ บรรยายด้วยภาษาดอกไม้แต่เร่าร้อนดั่งไฟ
กรุณาอ่านตัวอย่างก่อนสั่งซื้อ นิยายมีสองเล่มจบ
ในไฟล์นิยายแทรกภาพสีของพระนาง ให้เหมือนกับในหนังสือแล้วค่ะ