รอยใจในไฟแค้น

เผียะ!
ศราวิลหน้าหันตามแรงตบ เขาโกรธจนกรามแกร่งขบกันเป็นสันนูน ยัยบ้านี่มีสิทธิ์อะไรมาตบกันแบบนี้!
หมับ!
ข้อมือน้อยของอาทิตาแทบแหลกคามือของศราวิล เขาคว้ามันไว้ กุมมันแน่นแม้อีกฝ่ายใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด
“เจ็บ!”
“ถ้ารู้ว่าเจ็บแล้วตบฉันทำไม!”
“แล้วนายล่ะ นายก็รู้ว่าที่นั่นไม่น่าจะนอนได้ด้วยซ้ำ แล้วนายจะให้ฉันไปนอนได้ยังไง!” เธอเถียงบ้าง ชี้มือใส่ประตูสังกะสีที่อยู่ติดกับยุ้งข้าว
“ทำไมจะไม่ได้ ถ้าไม่มีพ่อฉันสักคน พวกเธอสองแม่ลูกคงได้ปูเสื่อนอนอยู่ข้างถนน อย่ามาทำหัวสูงให้มากนัก มีที่ซุกหัวนอนก็บุญแล้ว!”
“ไม่นอน ฉันจะนอนในบ้าน!” เธอเถียงทั้งที่ข้อมือเจ็บร้าวแทบชา
“ถ้าอยากนอนในบ้านก็มีแค่ห้องเดียวที่เปิดไว้รอเธอ รู้ใช่ไหม...ห้องฉันไง ถ้าอยากนอนในบ้านก็ไปแก้ผ้าอ้าขารอฉันบนเตียง!”
อาทิตาปากสั่นระริก โกรธจนน้ำตาเอ่อคลอ
“นายโตมาแบบนี้ไหนกันนะศราวิล ทำไมถึงเลวได้ขนาดนี้!” ร้องด่าแล้วกัดปากแน่น ไม่ทันแล้ว ถ้าเขาจะบีบคอเธอให้ตายก็แล้วแต่บุญแต่กรรมเถอะ
“อยากรู้เหรอ...ก็โตมาแบบที่พ่อมีเมียน้อยไง”
หยดน้ำใสๆ รินร่วงรดแก้มบาง อาทิตาขมคอเกินจะกล่าว ทำไมเธอถึงรู้สึกผิดขนาดนี้ ผิดทั้งที่มิใช่ความผิดของเธอเลย


*****************************

สองเท้าของอาทิตาหยุดชะงัก กระเป๋าใบที่หนักถูกปล่อยลงไปกองแทบเท้า เธอหันมองเขา ท่ามกลางแสงไฟริมรั้ว เขายืนตระหง่านด้วยร่างอันสูงใหญ่ แต่ใบหน้ากลับบึ้งตึง
“เหนื่อยค่ะ เพลียมาก หิวมากด้วย ไว้คุยกันใหม่เถอะ”
“ฉันขอเวลาแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น”
“ไม่ค่ะ คุณไม่ได้ยินหรือว่าฉันเหนื่อย” เธอบอกดีๆ ข่มใจไม่สาดซัดความไม่พอใจใส่เขา
ศราวิลทำเป็นไม่ได้ยิน ยังไงวันนี้ต้องได้คุย
“คุยไม่นานหรอก มานี่!”
เขาลากหล่อนเดินเข้าบ้าน แต่อาทิตาปัดป้องเต็มกำลัง ไม่ยอมให้สองเท้าก้าวตามเขา บอกแล้วไงว่ายังไม่พร้อม
“ไม่คุย! กลับไปซะคุณฉัตร ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ถ้าเรื่องมรดกที่พ่อคุณให้แม่ฉันไว้ก่อนตายละก็ ฉันคืนให้ก็ได้ถ้าคุณต้องการ”
“อย่ามาพล่ามไร้สาระ ฉันไม่ได้มาเพราะเรื่องนั้น”
“แล้วมาเรื่องอะไรมิทราบ หรือเพราะรู้ว่าฉันท้อง บอกไว้ก่อนเลยว่าไม่ต้องกังวล ลูกของฉันฉันเลี้ยงเองได้ รับรองว่าจะไม่สร้างปัญหาให้คุณแน่นอน”
“ปัญหาน่ะ มันถูกสร้างไว้ตั้งแต่วันที่เธอปีนขึ้นเตียงฉันแล้ว สนุกนักหรือไงที่เห็นฉันวิ่งวุ่นเหมือนคนบ้าเพราะหาลูกหาเมียไม่เจอ”
“ก็ไม่ได้ขอนี่ คุณอยากเดือดร้อนตามหาฉันเอง”
“นี่! ตกลงจะเถียงฉันทุกคำเลยใช่ไหม!”
“ใช่! มาง้อหรือมาชวนทะเลาะล่ะ พูดดีๆ เป็นไหมฮะ! เจอหน้าก็เอาแต่ตะคอก ถามสักคำสิว่าแพ้ท้องมากไหม กินอะไรได้บ้างหรือเปล่า มีแต่ตะคอกตวาด เดี๋ยวแม่เอาน้ำมาสาดไล่ดีไหม!”
“ซัน! เธอนี่...เหลือเกินจริงๆ ทำไมไม่เป็นเมียที่ว่านอนสอนง่ายเหมือนเมียคนอื่นเข้าบ้างฮะ!”
“อยากได้เมียดีๆ ไม่มีปากมีเสียงก็ไปหาเอาข้างหน้า ที่นี่ไม่มี!”

*****นิยายโรมานซ์ แซ่บๆ พระนางปะทะฝีปาก ไม่มีใครยอมใคร ตามแบบฉบับของอัญจรี ^^ จบดีงามมากค่า