พรหมปฏิพัทธ์

เหมือนพระพรหมบันดาล ให้หัวใจเขาปฏิพัทธ์ต่อเธอตั้งแต่แรกเห็น หญิงสาวแปลกหน้าที่บังเอิญมาเดินชนในงานบุญประจำปี เธอเร้นกายหายไปเหมือนสายลม ธิปกเฝ้าแลหา หากพระพรหมจะเมตตาอีกสักครั้ง ขอให้เขาได้เจอเธออีก คราวนี้ล่ะ จะไม่ปล่อยให้ล่องหนหายไปไหนได้


เมื่อพระพรหมจงใจลิขิตเสียอย่าง มีหรือจะคลาดกันได้ตลอดไป


…


“นี่คุณธิปก แขกของพ่อไงล่ะหนูลิน” รุจถือโอกาสกล่าวกับลูกสาวนอกไส้


นลินพนมมือไหว้เขาอย่างนิ่มนวล ธิปกรับไหว้และมองดูเธอ พลางหวนนึกถึงหญิงสาวที่เคยเจอกันแวบเดียวในงานประเพณีประจำปี รำพึงอยู่ในอกในใจ...ใช่คนนี้แน่แล้ว...เขาเที่ยววนเที่ยวตามหาเธออยู่ปีกว่า จากที่ไม่ค่อยเที่ยวงานบุญงานประเพณีที่ไหน ก็ไปมันแทบทุกที่ เผื่อจะได้เจอเธออีกหน แต่ใครจะนึก เธออยู่แทบจ่อจมูก ตาผ่องพูดถูก...ลูกสาวคุณรุจ อดีตรองผู้ว่าฯที่เพิ่งย้ายมาปักหลักอยู่อำเภอเรา


แล้วเขาก็บ้า ทั้งที่ย้อนกลับไปถามใหม่ให้แน่ใจแล้ว แกยืนยันคำเดิมเขาก็หาว่าแกเลอะเทอะ ลูกสาวอดีตรองผู้ว่าฯไม่เห็นจะหน้าสวย ตาหวาน สูงโปร่ง อรชรอ้อนแอ้นเหมือนกับหญิงสาวที่เขาเจอในงานประเพณีประจำปีเลย


ธิปกเฝ้าดูเธออยู่เงียบๆ เขามองพวงผมเป็นลอนที่ยาวสลวย มองหน้าผากนูนเกลี้ยง มองคิ้วเรียวงาม จมูกโด่งขึ้นสัน มองพวงแก้มที่เนียนละมุน มองกลีบปากบางอิ่มสีชมพูเรื่อซึ่งขยับพูดเบาๆ กับผู้เป็นย่า แล้วคลี่เป็นรอยยิ้มหวาน มองดวงตาที่เป็นประกายระยิบระยับเหมือนมีเกล็ดเพชรบรรจุอยู่เต็ม ขนตาของเธองอนเช้ง รับกันดีเหลือเกินกับประกายตาหวานซึ้งนั้น ลำแขนก็กลมกลึงผ่องผาด มือที่ขยับเคลื่อนไหวประกอบด้วยนิ้วที่เรียวสวยเหมือนลำเทียน ไม่ว่าจะพิศมุมไหน เห็นแต่ความขาวเนียนทั้งเนื้อทั้งตัว


เพียงแค่ได้ลอบมองดูเธออย่างนี้ ธิปกก็ให้รู้สึกวาบหวามในหัวอกเป็นยิ่งนัก