สายการบินเสี่ยงรัก : The Wedding

อุบัติเหตุเครื่องบินอับปางส่งให้ ฌอน ปีเตอร์สัน สูญเสียความจำในช่วงสองปีให้หลัง เมื่อพบกับความจริงที่ว่าจะต้องเข้าพิธีวิวาห์กับคู่หมั้นที่กลายเป็นคนแปลกหน้า จึงขอเลื่อนงานออกไปอย่างไม่ลังเล โดยไม่รู้ว่าผลของการตัดสินใจนั้นจะสั่นคลอนความมั่นใจของมาริสา
แถมการเข้ามาของเอ็มม่า... ผู้หญิงที่ช่วยชีวิตเขาจากอุบัติเหตุในครั้งนั้น และกลายเป็น 'นางฟ้า' กับ 'คนพิเศษ' ในหัวใจของเขา ทำให้หัวใจอีกดวงของคนที่เคยถูกเรียกว่า 'นางฟ้า' กลัดหนองขึ้นทุกวัน
เธอควรจะคืนแหวนหมั้นและอิสรภาพให้เขาใช่ไหม ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นคือคนที่ให้ชีวิตใหม่แก่เขา?


“ริสา !” ฌอนอุทานลั่นเมื่อก้มลงมองผ่านกระจกจากประตูฝั่งผู้โดยสารเข้าไปเห็นใบหน้าเปื้อนเลือดของคู่หมั้นสาว สภาพของหล่อนเหมือนคนสะลืมสะลือจะหลับมิหลับแหล่จนเขารีบทุบกระจกเรียก “คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า ปลดล็อกประตูได้มั้ย”
“คุณเขาบอกว่าปลดล็อกแล้ว แต่ผมเปิดยังไงก็เปิดไม่ได้เลยครับ สงสัยระบบไฟฟ้าของรถได้รับความเสียหายจนไม่ทำงาน ผมคิดว่าเราอาจต้องทุบกระจก เมื่อกี้ผมโทร. เรียกรถพยาบาลแล้ว คิดว่าอีกสิบนาทีน่าจะถึงนี่ครับ” หนุ่มคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ข้างประตูฝั่งคนขับตะโกนบอกด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
ยังไม่ทันที่ฌอนจะตอบอะไรกลับไป คนที่อยู่ในรถก็เริ่มเคลื่อนไหว หญิงสาวปลดเข็มขัดนิรภัย ยันตัวออกจากถุงลมนิรภัย และโน้มไปทางเบาะฝั่งผู้โดยสาร เอื้อมมือไปปลดล็อกประตูอย่างเก้ๆ กังๆ แต่ทันทีที่ทำได้ คนที่รอท่าอยู่แล้วก็รีบกระชากประตูให้เปิดออก
“คุณคะ อย่าเพิ่งเคลื่อนย้ายคนเจ็บออกจากรถนะคะ” ผู้หญิงคนหนึ่งรุดเข้ามาบอกก่อนที่ฌอนจะเริ่มลากคนเจ็บออกจากรถ
“แต่คู่หมั้นของผมกำลังเจ็บ คุณก็เห็นแล้วนี่ว่าเลือดไหลอาบหน้าของเขาเลย” ชายหนุ่มกล่าวพลางเช็ดเชือดออกจากหน้ามาริสา
“ฉันรู้ค่ะ ฉันเป็นพยาบาล แต่ยิ่งเขาได้รับบาดเจ็บมากอยู่แล้ว การเคลื่อนย้ายที่ผิดวิธีอาจยิ่งทำให้อาการหนักมากยิ่งขั้นนะคะ เอาผ้าเช็ดหน้านี่กดห้ามเลือดที่หน้าผากให้เธอก่อนเถอะค่ะ ผ้านี่สะอาด ฉันยังไม่ได้ใช้” พยาบาลวัยกลางคนยื่นผ้าเช็ดหน้าขาวสะอาดให้คนฟังซึ่งรีบนำไปกดปิดปากแผลบริเวณหน้าผากที่เลือดยังไหลไม่หยุด
“ทำใจดีๆ ไว้นะริสา อย่าหลับนะ”
“ฌ...ฌอน” เจ้าของดวงตาหรี่ปรือมองเขาทั้งน้ำตา ขณะค่อยๆ เคลื่อนมือข้างหนึ่งขึ้นมากางออก พอเห็นว่าของเหลวที่อยู่บนนิ้วคือเลือดก็เริ่มสะอึกสะอื้น
“นี่มันเลือดอะไร คุณได้รับบาดเจ็บตรงไหนอีกน่ะริสา” ฌอนละล่ำละลักถามเสียงสั่น
“ลูก” มาริสาสะอื้นจนไหล่สะท้าน ร่างกายสั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างเหนือการควบคุม เมื่อรู้สึกได้ว่าเลือดกำลังทะลักออกมาบริเวณกึ่งกลางกาย
“ลูก?” นักธุรกิจหนุ่มตาเบิกโพลง
“ล…ลูกของเรา ริสา...ทะ...ท้องค่ะ” เสียงที่ดังลอดริมฝีปากคนพูดเบาไม่ต่างเสียงกระซิบ ทว่าในความรู้สึกของคนฟังอย่างฌอน มันกลับดังก้องโสตประสาทของเขาราวกับเธอตะโกนใส่หู
“ท้องงั้นเหรอ ทำไมคุณถึงเพิ่งมาบอกผมเอาตอนนี้” ฌอนถามเสียงเครือ เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังร้องไห้ก็เมื่อพยายามจ้องใบหน้าเปื้อนเลือดของเธอแล้วภาพที่ได้รับกลับพร่ามัวจนต้องรีบปาดน้ำตาออก ทว่าพอได้จ้องคนเจ็บอย่างเต็มตาอีกครั้ง เขาก็พบว่าเปลือกตาของเธอปิดลงสนิทแล้ว “ริสา...คุณได้ยินที่ผมพูดหรือเปล่า ลืมตาขึ้นมาคุยกับผมสิ ริสา...คุณจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ ผมรักคุณ...ผมรักคุณนะริสา”

*********************************************

“ขอห้องพักที่แพงที่สุด หนึ่งคืนครับ” ฌอนบอกพนักงานหลังเคาน์เตอร์โดยไม่รอให้หล่อนไหว้เสร็จ
“ค่ะคุณผู้ชาย ห้องพักแพงที่สุดของเราในขณะนี้คือ รอยัล สวีท เรตรวมแวตแล้วตกอยู่ที่ 47,500 บาทนะคะ” พนักงานสาวสวยตอบพร้อมกับรอยยิ้มหวานหยดย้อย
“แล้วห้องดีลักซ์ละคะ ราคารวมภาษีตกคืนละเท่าไร” มาริสาสวนขึ้นก่อนที่คนติดรวยจะทันอ้าปากตอบตกลง
“เอ่อ...” พนักงานสาวสวยในชุดไทยมองหน้าแขกหนุ่มคล้ายจะขอความเห็น พอเห็นเขาพยักหน้าด้วยสีหน้าเหมือนไม่เต็มใจนักก็ยอมตอบคุณผู้หญิงคนสวยแต่ท่าทางจะเขี้ยวจัดว่า “6,995 บาทค่ะคุณผู้หญิง แต่ห้องนี้มีพื้นที่ใช้สอยแค่ 33 ตารางเมตรเท่านั้นนะคะ ต่างกับห้องรอยัล สวีท ซึ่งกว้างขวาง มีพื้นที่ใช้สอยมากถึง 330 ตารางเมตรเลยค่ะ”
“เอาห้องดีลักซ์นั่นแหละค่ะ แค่ขึ้นไปนอน ไม่ได้ไปเตะฟุตบอล คงไม่จำเป็นต้องใช้พื้นที่มากมายขนาดนั้น” หญิงสาวยืนยันการตัดสินใจของตัวเองเสียงเฉียบ
“ค่ะ ตกลงว่าคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงเอาห้องพักแบบดีลักซ์นะคะ” พนักงานทวนอีกครั้ง
“ครับ” ฌอนตอบสั้นๆ พร้อมกับยื่นบัตรอเมริกันเอ็กเพรสสีดำให้อีกฝ่ายด้วยสีหน้าเหมือนคนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ผิดกับ ‘คุณผู้หญิง’ ที่อมยิ้มเหมือนสาแก่ใจเต็มแก่ที่สามารถหิ้วหนุ่มระดับเฟิร์สคลาสอย่างเขาไปนอนในห้องธรรมดาได้

*************************************

“เอ๊ะ ทำไมซองมันเบานักละคะคุณฌอน เบาแถมบางขนาดนี้ เราสองคนคงยังให้ผ่านไม่ได้หรอกค่ะ นี่เป็นประตูทองนะคะ ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าด่านนี้น่ะ หินกว่าแปดด่านที่ผ่านมา ถ้าคุณฌอนยืนยันที่จะเข้าไปหาเจ้าสาว ก็คงต้องป๋ากับพวกเรากว่านี้แล้วล่ะค่ะ” สาวิตรีแกล้งตีหน้าเซ็งปนหยิ่งใส่ทั้งเจ้าบ่าวและเพื่อนเจ้าบ่าวทั้งสองที่ยืนขนาบข้างเขาอยู่
“วิณ่าว่าเพื่อนเจ้าบ่าวไม่ได้ติวให้แน่เลยค่ะ แต่พูดก็พูดเถอะนะคะ ถ้าซองจะทั้งเบาและบางขนาดนี้ คงต้องให้พวกเราอย่างต่ำคนละยี่สิบซองแล้วล่ะค่ะ” สาวน้อยปวีณาเล่นละครชนิดที่เรียกได้ว่าตีบทแตกกระจุย
“หูย...ก่อนจะทำตัวเป็นจระเข้ขวางคลอง ดูถูกซองเบาๆ บางๆ นี่ก็ช่วยกรุณาเปิดดูก่อนเถอะคร้าบแม่คุ๊ณ ถ้าเปิดแล้วไม่เรียกว่าป๋า ผมยินดียื่นคอให้คุณสุภาพสตรีทั้งสองตัดแทนคอของเจ้าบ่าวเลยเอ้า” ภาคภูมิแทรกขึ้นด้วยสีหน้ามั่นอกมั่นใจ
ได้ยินคำพูดประหนึ่งจะท้าทายแบบนั้น สองสาวก็รีบปฏิบัติการเปิดซองสีหวานเย็นออกทันที พอเห็นว่าในซองมีเช็คเปล่าที่เจ้าบ่าวทำเพียงแค่เซ็นชื่อของตัวเองและลงวันที่กำกับไว้ก็ถึงกับตาโต เงยหน้าขึ้นสบตากันแล้วยิ้มแก้มแทบปริ
“ยิ้มแบบนี้ แสดงว่าไฟเขียวให้ขบวนขันหมากของเราผ่านได้แล้วใช่ไหมครับ” ทวยเทพยิ้มขำที่แม่ตัวดีทำตาโตเท่าไข่ห่าน สงสัยพองานเลิกเขาต้องปรามคู่หมั้นเสียแล้วว่าถึงเจ้าบ่าวจะใจดีเซ็นเช็คเปล่าให้ แต่คนรับก็ต้องรู้ขอบเขตของความเหมาะสม ไม่ใช่ใส่ตัวเลขชนิดที่กะเอาไปตั้งเนื้อตั้งตัว