ณ หทัยแห่งรัก

....เมื่อความซวยมาเยือนไม่เลือกเวลาทำให้นางต้องไปเป็นนางกำนัลองค์ชายห้า

.... คนที่เขาเล่าลือว่า...โหดร้าย

...แล้วนางกำนัลตัวน้อยอย่างนางจะทำอย่างไรถึงจะหนีจาก...จอมโหด...ได้เล่า

........................................................

เมื่อถอดตัวแรกที่มีกลิ่นเมรัยออกได้แล้ว พอขยับจะถอดตัวในก็ต้องตกใจจนเกือบร้องออกมา ดีว่ากัดปากทัน สาเหตุที่ตกใจก็เพราะนางถูกกอดจนแนบไปกับพระวรกายหนานั่นเอง
“องค์ชาย...องค์ชายเรมิลลาซเพคะ”
นางเรียกเสียงเบาเพราะกลัวในความดุที่เคยรับฟังและเห็นด้วยตามาแล้วจากการจับคนร้ายในตอนนั้น แต่เรียกอย่างไรก็ไม่รู้สึกพระองค์ ดวงเนตรปิดสนิท นางจึงลองแกะพระหัตถ์ออกแต่ผลคือกลับรัดแน่นกว่าเดิม จนหน้านางแทบจมไปกับพระอุระกว้างๆ นั่น ยามนี้นางขึ้นมาอยู่บนพระที่เต็มตัว ยังดีว่ารองเท้าถอดออกวางซ่อนไว้ยังมุมห้องแล้ว ไม่งั้นแย่แน่
“องค์ชาย ทรงตื่นก่อนเพคะ” ทั้งผลักทั้งดันแต่พระวรกายหนาก็ยังไม่ขยับ “โอย อะไรจะหลับง่ายปานนั้น กลิ่นเมรัยก็ไม่แรง คออ่อนเหรอเนี่ย”
เด็กสาวบ่นพึมพำไม่จริงจังแต่สองมือพยายามจะพาตัวเองออกให้พ้นอ้อมกอดให้ได้ แต่สุดท้ายก็ถอนใจออกมาเพราะเหนื่อยเปล่า
“หม่อมฉันเหนื่อยแล้วนะเพคะ ง่วงแล้วด้วย” พูดจบก็แอบหาวเล็กๆ มือข้างหนึ่งควานหยิบพระเขนยด้านหลังตัวเองเพื่อหวังเอามาให้องค์ชายทรงกอดแทนตนแต่ต้องผิดหวังเมื่อพระองค์ไม่ขยับห่างเลย ดังนั้นพระเขนยแทรกกลางไม่ได้ นางก็ออกไปจากพระหัตถ์นี้ไม่ได้
เนิ่นนานเหลือเกินกับการพยายามจะออกจากอ้อมกอด อันย่าหาวแล้วหาวอีก พยายามจะฝืนลืมตาก็ทำไม่ไหว
“หม่อมฉันจะหลับแล้วนะเพคะ” นางส่งเสียงงึมงำออกมา สองตาปิดๆ เปิดๆ เพราะอยากนอนก็อยาก อยากออกไปก็อยาก ความคิดสุดท้ายก่อนหลับคือ คืนแรกของการนอนนอกบ้านนางก็ได้นอนแนบข้างกับองค์ชายที่พระฉวีคล้ำเหลือหลาย หากพรุ่งนี้ทรงตื่นบรรทมแล้วทอดพระเนตรเห็นนางกำนัลตัวจ้อยอยู่บนพระที่ของพระองค์ ไม่รู้นางจะโดนลงทัณฑ์อย่างไร

.....................................

“หม่อมฉันถือผ้าซับพระพักตร์ไม่ดี พอลมพัดมาแรงๆ ทีเดียวมันเลยปลิวมาติดตรงนี้ หม่อมฉันจะหยิบให้ได้เพคะ นี่เป็นของสำคัญที่องค์ชายทรงหวงมาก”
องค์ชายเรมิลลาซทรงหันไปหาชารีที่หน้าซีดไม่แพ้มหาดเล็กคนอื่นก่อนจะทรงหันกลับไปยังนางอีกครั้งซึ่งคราวนี้ถึงกับเขย่งขาเพื่อให้สูงอีกนิด ที่ร้ายไปกว่านั้นกิ่งไม้ที่เหยียบก็เอนไหวลงทุกทีแต่นางก็ไม่รับรู้ พระองค์จะทรงปีนออกไปที่ต้นไม้นั้นก็ได้ แต่อย่างไรก็ไปเหยียบกิ่งที่อันย่าเหยียบไม่ได้อยู่ดีเพราะน้ำหนักมากเกิน
“กลับเข้ามา! ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวจะไปสนทำไม นี่เป็นคำสั่ง กลับเข้ามาเดี๋ยวนี้ อย่าทำให้พี่ใจหายอีก” ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วนะ...พระพักตร์องค์ชายเริ่มซีดแม้พระฉวีจะคล้ำแต่ก็เห็นได้ชัด ทรงตัดสินพระทัยปีนขอบพระบัญชรออกไปเหยียบกิ่งไม้อีกกิ่งที่แข็งแรงกว่าเพื่อจะไปให้ถึงเด็กสาว
“อันย่า เจ้ากำลังทำให้องค์ชายเป็นอันตรายนะ” ชารีบอกเสียงเครียด ซึ่งเหมือนจะได้ผลเมื่อนางหันกลับมามอง
“องค์ชายไม่ต้องออกมาเพคะ หม่อมฉันจะเข้าไปแล้ว” นางมีท่าทีลังเลชัดเจนยามมองผ้าซับพระพักตร์ที่ใกล้เอื้อมถึง แต่เมื่อเห็นเจ้าชีวิตอยู่บนกิ่งไม้ซึ่งอาจหักได้เพราะกิ่งไม่ใหญ่มากจึงตัดสินใจจะกลับ แต่สิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อนางหันตัวกลับแล้วกิ่งไม้ได้หักโดยที่นางไม่สามารถคว้าอะไรไว้ได้
“อันย่า!”

...............................................

“พี่เนพีล มีอะไรให้ข้าช่วยคะ”
เด็กสาวถามพลางมองถาดอาหารที่อีกฝ่ายถือไว้ก่อนเงยหน้าสบตากัน หญิงสาวเข้ามาเป็นนางกำนัลในพระตำหนักองค์ชายเรมิลลาซตั้งแต่อายุสิบแปดปีซึ่งก็ผ่านมาหลายปีแล้ว เนพีลนิสัยอ่อนหวาน เรียบร้อย น่ารักจนอันย่าพยายามเลียนแบบความเรียบร้อยอยู่เป็นนาน แต่ที่สุดแล้วก็ทนได้ไม่นานเพราะองค์ชายทรงขอร้องไม่ให้ฝืนตัวเอง เนื่องจากเด็กสาวไม่ได้เรียบร้อยตลอดเวลาเหมือนเนพีล
“ข้าจะนำซุปไปถวาย เจ้าจะไปพร้อมกับข้าไหม” เนพีลถามทั้งรอยยิ้ม ใบหน้าสดใส
“ไปสิคะ” เด็กสาวตอบแล้วนึกขึ้นได้ว่าไม่ใช่คนโปรดเหมือนเดิม จึงคิดจะตอบปฏิเสธเพื่อให้หญิงสาวไปคนเดียว
“เดี๋ยวให้อันย่านำไปถวายคนเดียวก็ได้ ถาดเล็กนิดเดียว ยังไงก็ถือไหว”
ชารีบอกมาจากทางเดินอีกด้าน ก่อนก้าวเข้ามาใกล้ทั้งสอง เขามองเนพีลที่มีแววตาเหมือนไม่อยากยื่นถาดให้เด็กสาว แต่ต้องจำใจเพราะถูกหัวหน้ามหาดเล็กบังคับด้วยสายตา โดยที่อันย่าไม่รู้เรื่องด้วยเพราะชารีจงใจยืนบัง
“รีบไปเถอะอันย่า ข้ามีงานต้องให้เนพีลช่วย” เขาเร่งเด็กสาวที่มีท่าทีลังเล ซึ่งพอถูกเร่งนางก็จากไปทันที ชารีรอจนเหลือเพียงสองคนจึงหันมาหาเนพีลที่กำลังมีน้ำตาเอ่อคลอ คนเห็นจึงถอนใจยาวอย่างเข้าใจความคิด
“ซุปมะเขือเทศนั่นใครเป็นคนทำ” ถึงจะรู้อยู่แล้วแต่ก็ถาม
“ข้าทำค่ะ”
ทั้งสองต่างมองตากันชั่วครู่ก่อนเป็นนางกำนัลเปิดปากก่อน
“ข้าอยู่ของข้าดีๆ อยู่อย่างเจียมตัว แต่แล้ววันนึงองค์ชายก็ทรงมอบโอกาสให้ข้าได้มีความหวัง ดังนั้นท่านจะมาว่าข้าไม่ได้นะคะ” เนพีลพูดเสียงเบาทั้งน้ำตา ดวงตาคู่สวยมองสบชารีด้วยความเศร้า
“เมื่อองค์ชายทรงจำอันย่าได้ เรื่องที่เกิดขึ้นจะไม่เป็นผลดีกับเจ้า องค์ชายไม่ทรงเลือกเจ้าแน่นอน” ชายหนุ่มบอกจุดจบให้ฟังและหวังให้นางเข้าใจ
“ถ้าทรงจำได้เมื่อไหร่ ข้าจะถอยแน่นอนค่ะ แต่ตอนนี้โอกาสมาถึงมือแล้ว ย่อมไม่ผิดหากข้าจะถวายตัวให้องค์ชายเชยชม” นางเอ่ยเสียงสั่นอย่างเข้าใจชารีที่พยายามเตือน “ข้าไม่คิดจะทำร้ายหรือเย้ยหยันอันย่าเรื่องที่นางถูกลืม แต่ข้าแค่อยากเป็นที่โปรดปรานเหมือนกัน แม้จะแค่ชั่วคราวก็ยังดี”

.............................................