เชลยรัญจวน

‘เธอถูกลักพาตัว!’
มณีมาลาเปิดเปลือกตาพร้อมกับยกมือทาบอก ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งราวกับติดสปริง และยิ่งเห็นร่างสูงสง่าของใครบางคนยืนจ้องมองอยู่ข้างเตียง เธอก็รีบกระเถิบตัวถอยหนีทันที จนเรียวขาขาวนวลสีน้ำผึ้งโผล่พ้นชายเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ มากกว่าเดิม
“คุณเมธีร์!”
“อ้อ...นึกว่าจะจำผัวตัวเองไม่ได้ซะอีก แสดงว่าสมองกลับมาทำงานปกติดีแล้ว” ชายหนุ่มลดกายลงนั่งริมขอบเตียง มณีมาลาได้ยินประโยคนั้นถึงกับผงะ ใบหน้าซีดเผือดพลางรีบก้มลงมองสำรวจตัวเอง เสื้อผ้าไม่ใช่ของเธอ ข้างในก็ไม่มีอะไรห่อหุ้มจนต้องยกมือไขว้กันเพื่อปกปิดส่วนเว้าส่วนโค้งเอาไว้อย่างรวดเร็ว