สุดฟ้าเหนือกาล

'พิลาสแล้วเลอลักษณ์ เพียงพักตร์อหังการ เหนือกาลผ่านพิภพ'

'รุทธ์ รุทธิรวัฒน์' มาเพื่อทวงถามความจริงต่อสิ่งที่หล่อนติดค้างเอาไว้
ในชาติภพที่หล่อนหลงลืมมันไป แต่เขากลับยังคงจดจำได้ไม่สร่างซา
ตัวจริงของเขาหาใช่ผู้ที่มนุษย์อยากจะกล่าวถึงนัก เพราะเขาคือ 'พระอังคาร'

'ปิ่นมนัส' ไม่เคยสนใจเรื่องในอดีตชาติได้ จนกระทั่งเขาปรากฏตัวและทวงถามสัญญากับหล่อน แต่เขาดูเหมือนจะทั้งรักทั้งเกลียดหล่อนไปพร้อมกัน หล่อนไปทำอะไรให้กันเล่า เขาถึงได้ตั้งแง่กับหล่อนมากมายขนาดนี้!

การมาของเขา คือ ทางเลือกสุดท้ายที่หล่อนมิอาจขัดขืนได้
ท่ามกลางความไม่เข้าใจ ความสงสัยในตัวตนของเขา
ดวงจิตสุดท้ายได่ตื่นขึ้น พร้อมกับแรงผลักดัน แรงฤทธา...ที่อยู่เหนือพิภพกาล


*****************************

"ขยับมานั่งตรงนี้"
เขาบอกให้หล่อนลุกมานั่งข้างๆ แทนที่จะนั่งไกลกันขนาดนั้น
"ฉันกลับไปทำแผลเองที่บ้านก็ได้ค่ะ" หล่อนบ่ายเบี่ยงไม่ยอมลุกไปนั่งตรงที่เขาบอก ไม่อยากเสียหน้าถ้าเกิดว่าตนเองมาทำน้ำตาเล็ดน้ำตาร่วงต่อหน้าเขา เพียงเพราะโดนทำแผล
แต่มีหรือที่เขาจะยอมและยังเข้าใจไปคนละทางกับหล่อนเสียด้วย!
"ถ้าไม่อยากให้ผมแตะต้องตัวคุณ คุณก็ทำเองก็ได้"
"ปะ...เปล่า ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น" หล่อนรีบปฏิเสธ
ใช่! หล่อนไม่ได้รังเกียจเขา ยกเว้นแต่เรื่องที่เขาชอบแผ่รังสีความน่าหวาดหวั่นมาให้ นั่นต่างหากที่มันทำให้หล่อนรู้สึกหายใจหายคอไม่คล่อง
"แต่คุณก็ไม่ได้ยินดีให้ผมช่วย" เขาดักทางอย่างรู้ทัน
"เปล่านะ ฉันแค่... แค่ไม่อยากรบกวนคุณ แค่คุณเป็นธุระให้เรื่องรถ แล้วยังพาฉันมาก็ถือว่าเป็นบุญคุณมากแล้ว"
"ผมไม่เคยคิดเล็กคิดน้อย เพราะสิ่งที่ผมคิดมันมากกว่านั้นเยอะ"

รุทธ์ รุทธิรวัฒน์กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังพลางตวัดสายตาแข็งกร้าวมาทางหล่อน อึดใจนั้นเองที่หล่อนรู้สึกได้ว่ารังสีที่น่าหวาดหวั่นจากเขามันแผ่ออกมาอีกแล้ว มันชวนให้รู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เริ่มมั่นใจแล้วว่าผู้ชายคนนี้สามารถเป็นตัวอันตรายได้ ถ้าเขาอยากจะเป็น!