ดวงใจปฏิพัทธ์

เขากลับมาอีกครั้งเพื่อขจัดความอยุติธรรม พร่าเกียรติและศักดิ์ศรีเจ้าหญิงผู้สง่างามให้พลิกผันเป็นเพียงนางบำเรอชั้นต่ำ!


(｡♥‿♥｡)(｡♥‿♥｡)(｡♥‿♥｡)(｡♥‿♥｡)(｡♥‿♥｡)


เลือดต้องล้างด้วยเลือด จักต้องแผดเผาศัตรูให้พินาศย่อยยับ
แต่เหตุใดเล่า... เมื่อเห็นนางเจ็บ เขากลับเจ็บยิ่งกว่า!

องครักษ์หนุ่มนัยน์ตาสีน้ำเงิน ผู้ที่เข้ามาทำให้โลกของเจ้าหญิงครีษมาสดใส นางหลงรักเขาอย่างหมดหัวใจ ทว่าการที่องครักษ์หนุ่มเข้ามาใกล้ชิดนางนั้นกลับเต็มไปด้วยเงื่อนงำ...

เมื่อองครักษ์หนุ่มคืนสู่ศักดิ์อันแท้จริง เขาคือเจ้าชายภานรินทร์ที่หายสาบสูญ
เขากลับมาอีกครั้งเพื่อขจัดความอยุติธรรม พร่าเกียรติและศักดิ์ศรีเจ้าหญิงผู้สง่างามให้พลิกผันเป็นเพียงนางบำเรอชั้นต่ำ!

นาง...เจ็บเจียนตายแต่หัวใจกลับรักเขา
เขา…แค้นฝังใจแต่มิอาจปล่อยมือจากนาง

บทสรุปความรักจะเป็นเช่นไร...รักฤาชัง

(｡♥‿♥｡)(｡♥‿♥｡)(｡♥‿♥｡)(｡♥‿♥｡)(｡♥‿♥｡)

ครีษมาจ้องใบหน้าชายหนุ่มแน่วแน่ มิได้หลบดวงตาสีน้ำเงินเข้มอันทรงพลังนั้นแม้แต่น้อย กลับกันนางจ้องมองชายหนุ่มด้วยสายตาชิงชังเปิดเผย ทันใดนั้นเองโดยที่ไม่มีใครคาดคิด ชายหนุ่มกดปิดริมฝีปากผยองด้วยริมฝีปากหนาอย่างรวดเร็ว จูบร้อนแรงดุดันราวกับจะบดขยี้เรียวปากให้แตกยับ

นางตกใจแทบสิ้นสติกับจูบป่าเถื่อนกักขฬะ พยายามจะดิ้นรนขัดขืน ทว่าสองมือหนากลับบีบไหล่ทั้งสองข้างของนางไว้แน่น

หญิงสาวยืนนิ่งเมื่อเป็นอิสระจากสัมผัสอันหยาบโลน ปากอิ่มแตก น้ำตาเอ่อล้นขึ้นปริ่มขอบตา...แต่นางจะไม่ร้อง! ไม่ร้องไห้ให้เขาได้ใจ นางจะไม่ทำให้เขาสะใจไปมากกว่านี้ ไม่มีทาง!

ใบหน้าหยิ่งทะนงราวกับไม่สะทกสะท้านของหญิงสาวทำให้เจ้าชายภานรินทร์ขบพระทนต์แน่น พระองค์จะต้องทำให้นางร้องไห้ออกมา ทำให้นางอับอายให้ได้ ไม่เชื่อหรอกว่า จูบเมื่อสักครู่จะไม่ทำให้นางอาย ในเมื่อพระองค์ทรงจุมพิตนางต่อหน้าทหารอีกสองนาย

...ทหารซึ่งครั้งหนึ่งเคยเรียกนางว่าเจ้าหญิงครีษมา แต่วันนี้กลับจับกุมนางผู้กลายเป็นนักโทษ

‘จะเก่งไปได้สักเท่าไหร่เชียว เดี๋ยวจะได้รู้กัน!’

“ไม่ต้องรีบร้อนหรอกครีษมา บทรักร้อนแรงจะต้องถึงใจเจ้าอย่างแน่นอน”

ทรงกระซิบแผ่วเบา พระองค์ทรงเห็นว่านางมีใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้ท่าทางของนางจะยังคงเย่อหยิ่ง ทั้งๆ ที่ปากนางแตกยับถึงเพียงนั้น

“นำนางไปที่ห้องของข้า”

เจ้าชายภานรินทร์ทรงหันไปสั่งหญิงท้วมซึ่งยืนรออยู่ด้านนอกห้องขัง ทหารทั้งสองกึ่งลากกึ่งจูงหญิงสาวให้ตามนางกำนัลร่างท้วมไป

“บทเรียนบทที่หนึ่งแด่อดีตเจ้าหญิงผู้เลอโฉมกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว” เจ้าชายภานรินทร์ทรงยิ้มที่มุมพระโอษฐ์ก่อนจะเสด็จกลับห้องบรรทม