วิวาห์ไร้ใจ

“คุณธาม...”
“อย่าเล่นตัว” เขาพึมพำตาปรือ พยายามดึงชุดเดรสออกจากไหล่จนหลุดมาถึงเนินอกหมิ่นเหม่
“เตียงนี่...” เสียงเธอแผ่วพร่าเล็กน้อย หากก็ไม่ยอมแพ้ “รองรับสำหรับผู้หญิงที่มีหน้าที่ระบายอารมณ์ของคุณ ใช่ไหมคะ”

ใบหน้าที่ซุกซบเพลิดเพลินอยู่กับเนินอกของเธอชะงักกึก ธามพ่นลมหายใจไล้ผิวเนื้อเย็นสวย ก่อนจะเงยหน้าอย่างข่มความอดทนมาถามเธอ “อะไรอีก มุขหนีงานเข้าหอของเธอหรือไง”
“ปะ...เปล่าค่ะ ฉัน...ปิ่นแค่ได้ยินมา ขะ...ขอโทษค่ะ ปิ่นไม่ควรคิดถึงมัน” เธอละล่ำละลักบอก พลางก็ดึงเสื้อขึ้นปิดเนินอกไปด้วยท่าทีอับอาย
“ใครบอก ได้ยินมาแล้วไง เธอนอนเตียงนี้ไม่ได้เหรอ คิดว่าตัวเองต่างจากผู้หญิงคนอื่นหรือไง!”

อารมณ์หื่นหิวหายวับ เขาไม่ชอบใจที่เธอเรื่องมากวิจารณ์เตียงของเขา เตียงก็มีไว้นอนและทำกิจกรรมที่ควรทำ แล้วเธอสูงส่งขนาดไหนมาเดียดฉันท์ข้าวของของเขาทั้งที่ไม่มีสิทธิ์!
“ปิ่นขอโทษค่ะ” เพราะพลั้งปากพูดไปไม่ทันคิด จึงถูกตอกกลับด้วยถ้อยคำที่ทำให้หน้าชา “ปิ่นรู้ว่าปิ่นไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่น”

ธามลุกพรวดแล้วหันหลังให้เธออย่างหมดอารมณ์ “ถ้าไม่ชอบเตียงฉันก็ไปนอนโซฟานั่น อย่ามาแตะต้องเตียงฉันอีก แล้วอย่ามาเรียกร้องความสนใจจากฉันแบบนี้ ก็แค่แต่งงานเพราะอยากมีทายาท จะเอาอะไรนักหนา!”
“ขอเตือนว่าอย่ามาเพ้อเจ้อเรียกร้องอะไรไร้สาระ แล้วก็อย่าถามหาความรักหรือสิทธิพิเศษใดๆ”
“ปิ่นไม่ได้จะเรียกร้องหรือถามหาความรัก”
“ก็ดี! เพราะฉันก็คงไม่มีความรักให้เธอหรอก ฉันไม่คิดจะมีความรักให้ผู้หญิงที่จำใจทำเพื่อผลประโยชน์ของครอบครัวอย่างเธอ”