ราคีสีกุหลาบ

“หนึ่งแสนบาท”
“ใช่ มันเป็นของเธอ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งผิดจากที่เคย มันราบเรียบและเย็นเยียบแปลกๆ สุพิชฌาย์ยังไม่กล้ารับเพราะจำนวนมันมากเกินไป แม้เธอจะต้องการมันมากเพียงใดก็ตาม
“แล้วงานที่เอ๋ยต้องทำล่ะคะ”
คนฟังกระตุกยิ้มบางๆ ดวงตาคมที่ซ่อนตัวอยู่หลังแว่นกันแดดไล่มองเรือนร่างบางระหงด้วยสายตาที่สุพิชฌาย์มองไม่เห็น กายแกร่งขยับเปลี่ยนทิศทางด้วยการเดินมองไปรอบๆ ตัวเธอราวกับกำลังประเมินราคาสินค้า กลิ่นกายหอมกรุ่นด้วยน้ำหอมอ่อนหวานของเจ้าตัวทำให้ภัทรวิทย์หยุดนิ่งเมื่อเดินมายืนซ้อนที่แผ่นหลังบอบบาง มือใหญ่ดึงแว่นกันแดดออกไปวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ ก่อนจะยกขึ้นลูบไล้เรือนผมสวยและเลื่อนมาที่พวงแก้มนวล ใบหน้าคมขยับเข้ามาหาจนรู้สึกได้ถึงไออุ่นร้อนของลมหายใจ สุพิชฌาย์ห่อไหล่เมื่อจมูกโด่งสัมผัสผะแผ่วกับใบหูขาวสะอาด เขาแทะเล็มมันด้วยริมฝีปากหยักก่อนเอ่ยตอบเสียงพร่าที่ไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบ
“นอนกับฉัน แล้วเงินนี่จะเป็นของเธอ”