ฝนตกในสายหมอก - Come Rain or Shine

เขาเป็นคนฉุดเธอให้ขึ้นมาจากหลุมดำให้พานพบกับโลกใบใหม่สีชมพู
เขาเป็นคนปลุกความฝันของเธอให้ลิงโลดขึ้นมาอีกครั้ง
และพ่อเขาก็เป็นคนผลักเธอให้จมลงไปในความมืดมิดอีกครา
สุดท้ายแล้ว เขาเป็นเพียงสายหมอกจางหายได้ง่ายๆ ดั่งชื่อเล่น
หรือจะเป็นผู้ชายที่หัวใจหนักแน่นดุจภูเขาอย่างชื่อจริง...เธอก็สุดรู้

“นี่คุณจะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันนะอีตาบ้า !” คนถูกลากจนตัวปลิวแหวใส่ทันทีเมื่อพ้นประตูห้องสมุด อีกมือซึ่งไร้พันธนาการอีกข้างระดมทุบตีคนตัวโต

“เมื่อกี้เรียกผมว่าอะไร แล้วแทนตัวเองว่าอะไรนะ”

เสี้ยวหน้าคมคายหันขวับกลับมามองท่าทางดุดัน ไร้แววสัพยอกอีกต่อไป นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกวาดตามองรอบๆ เพียงปราดเดียวแล้วยิ้มหมายมาด ห้องน้ำหญิงก็ไม่ได้ ห้องน้ำชายก็ไม่สะดวก งั้นก็ที่นี่แหละวะเหมาะสุด !

คนเผด็จการผลักเธอเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์แม่บ้านที่อยู่ใกล้มากที่สุด แล้วรีบแทรกตัวตามเข้ามา จัดการปิดประตูเสร็จสรรพ

แผ่นหลังของวิรุณกานต์ชนเข้ากับชั้นวางของเมื่อคีรินทร์เท้าแขนไว้กับชั้นเพื่อกักตัวเธอเอาไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง

ทั้งคู่สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของกันและกัน จากห้องแคบอยู่แล้วราวกับรูหนูครั้นพอเจอร่างใหญ่ของคีรินทร์เข้าไปทำเอาไม่เหลือช่องว่างให้ขยับตัว

“เมื่อกี้คุณเรียกผมและแทนตัวเองว่าอะไรนะเอย” คีรินทร์ถามอีกครั้งด้วยเสียงต่ำกว่าเดิม จ้องคนตัวเล็กที่ก้มหน้างุด

“นอกจากบ้าและเผด็จการแล้ว ยังหูหนวกอีก !”

ปากอิ่มที่กำลังบริภาษเขาฉอดๆ ทำเอาชายหนุ่มเกือบอดใจไม่ไหวอยากจะจูบปิดปากเธอเป็นการลงโทษ ให้ตายเถอะ

“มันก็เหมาะกับผู้หญิงเย็นชาหน้าตายเหมือนหุ่นยนต์ แล้วก็ยังยั่วโมโหผมเก่งที่สุดในโลกอย่างคุณไง !”

“เรียกผิดเรียกใหม่ได้นะเอย นี่คือโอกาสสุดท้าย ไม่งั้นเราก็เมกเลิฟกันในห้องเก็บของแม่บ้านนี่เลยเป็นไง...เร้าใจดีออก” ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกโด่งของทั้งคู่ชนกัน

“อย่านะ ! หมอกอย่าทำอะไรเอยเลยนะ” วิรุณกานต์หลับตาปี๋อย่างหวาดกลัว

“ก็แค่เนี้ย...แล้วจะบอกได้รึยังว่าโกรธผมเรื่องอะไรกันแน่”

“ขอโทษนะ แต่หมอกไม่สำคัญขนาดนั้น”

“ก็เพราะว่าอยากเป็น ‘คนสำคัญ’ ของเอยไง ถึงได้ชวนไปออกเดตคืนนี้”"