ค่ำคืนหนึ่งในรอยรัก

เพราะนอนไม่หลับ เธอจึงเดินไปเปิดเพลงเบาๆ จากอัลบั้มป็อปแจ๊สฟังสบาย ชุดเดียวกับที่เธอโปรดปรานและเขามีเช่นกัน หญิงสาวเดินเลยไปเปิดม่านที่ประตูกระจกบานเลื่อนบานใหญ่ซึ่งเชื่อมต่อกับระเบียง มองลงไปเห็นแสงสีของเมืองหลวงระยิบระยับเหมือนดาวบนฟ้า หากแต่หลากสีและเยอะกว่ามาก แสงจันทร์นวลกระจ่างส่องกระทบสันระลอกน้ำจากแม่น้ำเจ้าพระยาเป็นประกายระยิบระยับ ให้ความสงบใจอย่างประหลาด บทเพลงหวานซึ้งนั้นทำให้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่มีเพียงหนึ่งคำถามที่วนเวียนสลับสับเปลี่ยนถ้อยคำ
‘ทำไมเธอจึงไว้วางใจผู้ชายคนนี้ได้มากมายนัก การที่เขาเข้าช่วยเหลือเธอไม่ได้ยืนยันว่าตัวเขาเองจะเป็นคนดีจริงเสียเมื่อไร’

ทุกอิริยาบถของหญิงสาวถูกจดจำใส่ลงไปในจิตใจของพลซึ่งยืนมองอยู่นานแล้วและมันได้ฝังรากลึกนับแต่เวลานั้น
“นอนไม่หลับหรือปิ่น”
ในแสงสลัวของห้อง เวนิดาเห็นแสงวิบวับจากนัยย์ตาของชายหนุ่มวูบไหว
“ไวน์ไหมครับ” พลยื่นแก้วใสทรงแปลกตาที่บรรจุไวน์สีม่วงอมแดงให้
“เอ้อ…ก็ดีค่ะ” เวนิดารับมาแล้วกุมแก้วไว้ด้วยสองมือ รู้สึกขัดๆ เขินๆ “แก้วสวยดีนะคะ” เธอพูดแก้เขิน
พลนิ่งงันเมื่อเห็นรอยยิ้มชวนซ่านใจ
เวนิดายกแก้วขึ้นระดับสายตา จ้องมองแก้วใสขณะหมุนซ้ายทีขวาที
เงาแก้วพร้อมสีหวานละมุนของไวน์ทาบตกทอดลงบนในหน้าขาวนวลงดงามลึกล้ำ พลไม่อาจละสายตาจากภาพตรงหน้า ตลอดจนเธอลดแก้วลงมาแตะริมฝีปากเพื่อจิบมันเพียงเล็กน้อย
“ปิ่นเปิดเพลงดังจนทำให้คุณตื่นหรือเปล่าคะ” เวนิดาไม่กล้าสบตาเขานักเมื่อรู้สึกว่าถูกจ้องอยู่ตลอดเวลา อีกทั้งเก้อกระดากที่ใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ได้แต่ปลอบใจว่าแสงสลัวคงไม่ทำให้เขาเห็นอะไรๆ ชัดนัก
“ก็มีส่วน…” เขาพูดเบาๆ คล้ายละเมอพลางอมยิ้ม
“แต่ผมนอนไม่หลับมากกว่า” พลเฉลยให้เธอสบายใจ เขาพยายามตัดความรู้สึกบางอย่างออกก่อนเดินนำไปนั่งที่โซฟา
เวนิดาเดินตามไปนั่งข้างๆ ไม่กล้าสบตาคมกล้าดึงดูดใจอย่างร้ายกาจ เธอเสมองไปนอกระเบียง ปิดบังความตระหนกกับอาการร้อนๆ ตรงข้อมือที่ถูกเขาสัมผัส พร้อมๆ กับอาการหายใจแรงขึ้นจนกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงของเธอ
“ปิ่นอยากนอนแล้วค่ะคุณพล” เธอปด สายตาหลุบจับจ้องที่หน้าตักของตัวเอง สักพักความรู้สึกวาบหวิวที่ข้อมือไล่ไปถึงต้นแขนซึ่งพลใช้ปลายนิ้วลากไล้ ทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจ้องมองชายหนุ่มตาโตระคนตกใจ แต่ไม่ได้ขยับไปไหนแม้ได้ฟังประโยคอันแจ่มชัดจากปากของเขา
“ขอผมนอนด้วยคนนะ”