มาเฟียร้ายคืนใจรัก

ฉันจะทำยังไงดีถึงจะรอดไปได้ ต้องมีซักวิธีซิน่าเฝ้าคิดภายในใจ
“ปล่อยฉันเถอะนะคะ ฉันเอ่อ...ฉันกลัว เอ่อ...ฉันยังไม่เคย…ฉันหมายถึง..เรื่องบนเตียง คุณคงไม่นิยมประเภทแบบฉันหรอกใช่มั้ยคะ ลูกเล่นฉันไม่มี ดีกรีฉันคงไม่ถึง เพราะงั้นปล่อยฉันไปเถอะนะคะ”
ฉันพยายามพูดกับเขาโดยใช้น้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวลที่สุดเท่าที่ฉันเคยกระทำมา สายตาหมองพยายามวิงวอนอ้อนอย่างที่สุดจนดวงตาคมกล้าคู่นั้นค่อยๆ หลุบต่ำและอ่อนแสงลง
“อืม อย่างนี้นี่เองซินะ กลัวหรือ?”
เขาพยักหน้าช้าๆ คงเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดมากทีเดียวเลยล่ะ แต่เขายังก้าวเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะโอบกอดรอบเอวของฉันไว้ แล้วก้มกระซิบใกล้ๆ หูเบา ว่า
“ไม่ต้องกลัวนะคนดี ผมยินดีสอนพิเศษให้คุณ ”
“อ๋อย! งือ..”
บ้าจริง นิ่งๆ นะแก้วตา อดทนไว้อีกนิดเดียว ใจเย็นๆ ฉันบอกกับตัวเองภายในใจ ทั้งที่ภายในเดือดดาลมากเพียงใดก็ตาม วายร้ายหื่นกามเอ้ย ยังมีหน้ามาตอบฉันแบบนี้อีกหรือ ในสมองเทาๆ ของนายนี่มันคิดแต่เรื่องแบบนี้หรือยังไงกัน
ร่างสูงค่อยๆ ก้มลงมาหาซอกคอฉันอีกครั้ง มือหนาก็กระชับจับสะโพกผายของฉันเบียดเข้าหาช่วงล่างของตนอย่างจงใจ ร่างของฉันก็สั่นไหวขนลุกเกรียว
“ฉันขอโทษนะคะที่ทำให้คอคุณเป็นแผล”
ฉันแสร้งสำนึกผิดขึ้นมากะทันหัน หากในใจก็แอบสะใจอยู่ลึกๆ ก็อยากมายุ่งกับฉันเอง อยากกอดเหรอโอเคเลย อยากหอมดมดอมเหรอตามใจนายเลย
เขาเงยหน้าขึ้นสบตาฉันอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร ไกลหัวใจ สำหรับคุณผมยินดี ต่อให้มีแผลแบบนี้ทั่วทั้งร่างผมก็ยอม”
ปากหวานไม่พอ พ่อเจ้าประคุณยังส่งสายตาวาววับหวานจับใจ สบตาฉันกลับมาจนแทบสำลักความหวานม้วนหลอมละลายปานน้ำตาลใกล้ไฟ แต่ว่า…อย่านะแก้วตา อย่าหลงกลเขาเชียวนะ ฉันพยายามตั้งสติ และนับในใจช้าๆ หนึ่ง……สอง……สาม…
"ส๊วบ!"
“โอ้วววว!”