ค้นใจกามเทพ

“เลิกกินขนมแล้วก็เช็ดมือเช็ดปากก่อน” เขาเตือนคนแสนงอน
ร่างเล็กลุกขึ้นมานั่งรื้อตระกร้าหยิบกระดาษทิชชูเปียกมาเช็ดๆ ปากและถูมือตามคำสั่งลวกๆ บ่งบอกว่ากำลังอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ
คนเป็นพี่ปรายตามองพลางหัวเราะ หึ หึ ในลำคอ
กระดาษใช้แล้วถูกใส่ลงตระกร้าไม่ได้ปาทิ้งส่งเดช เป็นเด็กดีใช้ได้เลยทีเดียว พอเห็นว่าอีกฝ่ายจะลงนอนท่าเดิมเขารีบดึงแขนไว้
“เมื่อกี้น้องพลอยเอามือเปื้อนๆ มาจับหน้าพี่ด้วย”
เด็กหญิงกัดริมฝีปาก ขัดใจที่สุด ล้วงมือลงตระกร้าหยิบห่อกระดาษทิชชูเปียกยื่นส่งให้
“ใครทำเปื้อนคนนั้นเช็ด มีความรับผิดชอบด้วยครับ” พี่ชายได้โอกาสสั่งสอน
“ฮะ!!!” กว่าจะได้เป็นผู้ชนะในตอนจบใครจะรู้บ้างว่าเด็กหญิงจอมกวนต้องผ่านอะไรมาบ้าง
มือเล็กๆ กระชากกระดาษเปียกออกมา คนนั่งรอเม้มริมฝีปากกลั้นยิ้มเต็มกำลัง
“เช็ดดีๆ” คนเป็นพี่เตือนก่อนที่กระดาษจะสัมผัสใบหน้า
“ยังไง?” จอมกวนยังคงเป็นจอมกวนวันยันค่ำ ลอยหน้าถามไม่มีคะขาแล้วนาทีนี้
คนเป็นพี่ส่ายหน้า ศึกนี้สมควรแก่การยุติ เอื้อมมือไปดึงกระดาษเปียกออกมาเอง อีกฝ่ายเห็นว่ายอมเลิกราจึงไม่คิดสนใจอีก ผละกายห่างทำท่าจะนอนลงตามเดิม
“เดี๋ยว” ภาสกรดึงแขนเล็กๆ ไว้
“อะไรอีกล่ะคะ”
ตอนกวนใจเขาไม่เป็นไร พอโดนเรียกซ้ำๆ บ้างออกอาการครับ
“เช็ดปากเช็ดมือดีๆ ก่อน” พี่ชายบอกพร้อมกับใช้กระดาษที่ดึงมาเช็ดปาก แก้มและสองมือให้น้องอย่างตั้งอกตั้งใจ ผิวอ่อนๆ บางๆ สกปรกนิดหน่อยผดผื่นขึ้นง่าย
คนเป็นน้องได้รับการปรนนิบัติอย่างดี อารมณ์เปลี่ยนทันตา
“งั้นน้องพลอยเช็ดหน้าให้” มือเล็กสะอาดแล้วตั้งใจใช้กระดาษเปียกเช็ดแก้มแข็งๆ ให้พี่ชายบ้าง เสร็จแล้วใช้สองมือตบแก้มเบาๆ แปะๆ ยิ้มกริ่มชื่นชม “หล่อขึ้นจมเลย”
แสบมั้ยล่ะ เด็กหนุ่มพยายามไม่สนใจรอยยิ้มประจบประแจง จบสิ้นการรบเพียงเท่านี้ เขาตัดสินเอาเองว่าเสมอ