หวามรัก ลวงใจ

“ผมไม่เคยศรัทธาในการแต่งงาน มันแสดงถึงความไม่มั่นใจต่อความรู้สึกที่เรามีให้กัน และผมก็ไม่เชื่อเรื่องความรักที่หวานล้ำ ถ้าไม่รู้รสขมปร่าแล้วเราจะรู้จักความหวานได้อย่างไร ถ้าเมื่อใดรู้สึกแต่ความหวานชื่นเพียงประการเดียว นั่นคือเรากำลังหลง ไม่ใช่รัก
…แต่กับคุณ ผมยังไม่แน่ใจว่ารู้สึกอย่างไร มีแต่ความสับสนวิ่งวนอยู่ในความคิดจนกระทั่งตอนนี้” ออร์สันตอบยืดยาว เขาเหมือนได้ระบายความรู้สึกออกไป แต่กระนั้น ใจเขากลับไม่โล่งโปร่งอย่างที่ควรจะเป็น

“ฉันคิดว่าฉันได้คำตอบที่ต้องการแล้ว” แววตาของนุจลินหม่นลง ความหวังเล็กๆ แตกสลายเป็นฝุ่นผง ทว่าน้ำเสียงแผ่วเบานั้นเด็ดขาดหนักแน่น
................................................................
ออร์สันยอมรับความผิดบาปของตนได้ แต่ไม่อาจรับการสูญเสียเธอได้ในวินาทีนี้ เป็นเรื่องน่าเศร้าที่ผู้ชายหยิ่งทะนงมาตลอด จะเสียศูนย์เพียงเพราะสิ่งมีชีวิตเพศตรงข้าม ที่มองให้ตายก็ไม่ได้วิเศษไปกว่าผู้หญิงที่เขาเคยคบหา ทว่าเพียงนึกถึงท่าทีหมางเมินเฉยชาของเธอ เขาก็แทบทนไม่ได้ ต่อให้เป็นแค่จินตนาการล่วงหน้าก็เถอะ
เขาจ้องเธอผิดแผกกว่าทุกครั้ง ราวกับตั้งใจลวงล่อเธอเข้าสู่ความลึกลับบางอย่าง ทั้งชวนค้นหาคำตอบและหลีกให้ห่างสุดขอบโลก และดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมปล่อยผ่านไปง่ายๆ เพราะออร์สันเดินมานั่งที่ขอบเตียง เบี่ยงกายเอียงเข้าหา สองแขนสีแทนแข็งแกร่งกักกันเธอไว้กลายๆ
“ผมต้องกลับบอสตันพรุ่งนี้เช้า …มีงานสำคัญต้องรีบเคลียร์”
นุจลินเงยหน้าสบตาสีฟ้าแสนล่อลวงทันที คงเพราะท่าทีจริงจังซึ่งเธอไม่คุ้นเคยของเขาด้วยกระมัง จึงรู้สึกถึงความกังวลในน้ำเสียงทุ้มนั้น มันเล็กน้อยจนแทบจับต้องไม่ได้
“ก็…กลับไปสิ …อันที่จริงคุณไม่ต้องมาบอกฉันก็ได้” นุจลินกัดริมฝีปากล่าง โมโหที่เผลอตอบเสียงสะบัดออกไปเหมือนไม่ใช่ตัวเธอ
ผิวกายพลันสั่นสะท้าน เมื่อชายหนุ่มที่คอยวนเวียนในความคิดคำนึงเลื่อนมือมาสัมผัสแก้ม ใบหน้าคมสันเคลื่อนเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นอาฟเตอร์เชฟจางๆ กลิ่นเดียวกับที่เธอจดจำได้ นับตั้งแต่ใกล้ชิดแนบแน่นในเช้าวันนั้น นุจลินทำท่าจะปัดมืออุ่นร้อนของเขาออก แต่ออร์สันเปลี่ยนเป็นกุมมือของเธอแทน ความหวามหวั่นเปลี่ยนเป็นงุนงงสงสัย
“คุณดูแปลกไป”
ชายหนุ่มไม่ตอบ เพียงจับจ้องใบหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง ครู่หนึ่งจึงค่อยเอ่ยปาก ราบเรียบทว่าหนักแน่น “ถ้าลืมเรื่องบ้าๆ ที่อาเธอร์ก่อขึ้น เราจะลองคบกันได้ไหมลิน”
ในเมื่อยังตัดสินใจไม่ได้ นุจลินจึงต้องการเวลา แต่ระหว่างนั้น เธอก็ยอมรับว่าเสน่ห์ของออร์สันมีแรงดึงดูดมหาศาล ชวนให้ทิ้งกายใจลงในดินแดนต้องห้ามยากเกินต้านทาน
“พรุ่งนี้คุณต้องกลับแล้ว…” นุจลินคล้ายพูดย้ำกับตัวเอง
“คุณยังไม่ตอบคำถามผม”
น้ำเสียงของเขาทั้งเร่งร้อนทั้งอดกลั้น ใบหน้าเคลื่อนใกล้หญิงสาวยิ่งกว่าเดิม เพียงแต่ปลายจมูกเปลี่ยนเป็นแตะแต้มที่ลำคอขาวผ่อง นุจลินต้องกัดริมฝีปากล่างเพื่อสะกดอารมณ์ เมื่อลมหายใจอุ่นร้อนสัมผัสผะแผ่วชวนใจสั่นวะหวิว
“คุณกับฉัน เราไม่มีวันไปกันได้ตลอดรอดฝั่งหรอกค่ะ” ใช่ เธอยังไม่อาจวางหัวใจฝากไว้ในมือของเขา
“ผมน่าจะรู้ว่าผู้หญิงแบบคุณ คงเอาแต่วิ่งหนีฝน ต่อให้มีคนกลางร่มให้ คุณก็จะปัดมันทิ้ง แล้วก็พร่ำบอกตนเองว่า ร่มและคนที่กางให้ ควรเป็นแบบไหน”
นุจลินไม่ทันท้วงติง เสียงฟ้าร้องก็ดังสะท้านสะเทือน ทั้งๆ ที่ฟ้ายังสว่างใสปลอดโปร่งอยู่เมื่อสักครู่ หรือฝนโปรยโรยอ่อนที่สัมผัส เป็นเพียงกับดักเพื่อให้เธอผ่อนคลายจนกลายเป็นประมาท
และหากจะบอกว่าเธอกลัวนั้น ก็เป็นความจริงแค่แรกเริ่มเท่านั้น ลึกๆ ในใจแล้ว นุจลินก็แค่ผู้หญิงเต็มเนื้อเต็มตัวคนหนึ่ง เป็นดอกไม้สดหอมรอการเชยชมจากภมรหนุ่ม อยากสัมผัสและตอบรับจากผู้ชายที่เธอพึงใจ ทำลายกฏเกณฑ์ที่ตนก่อขึ้นเป็นกำแพงทิ้ง แล้วดื่มด่ำกำซาบรสรักที่ไม่เคยได้ลิ้มลองดูสักครั้ง
ปลายลิ้นอุ่นร้อนของออร์สันลากไล้ตามลำคอระหงอวลกลิ่นสาวสะพรั่งขึ้นไปขบเม้นติ่งหูนุ่มนิ่มเบาๆ เสียงครางเหมือนแมวเหมียวตัวน้อยปลุกความผยองของเพศชายราวไฟโหมไหม้ในคืนพายุกระหน่ำ ทั้งร้อนระอุผสานความชื้นฉ่ำ เขาประกบริมฝีปากแนบสนิทกับความนุ่มสีชมพูระเรื่อที่เผยอรอการเติมเต็มของเธอ สอดลิ้นดูดดึงความหวานขั้นน้ำผึ้งเดือนห้าอย่างตระกรุมตระกรามนานหลายนาที จนเธอเหมือนจะขาดใจจึงยอมถอนออกชั่วครู่ ก่อนแนบพัวพันอีกครั้งทั้งหนักและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามความต้องการที่ถั่งโถมเหมือนน้ำป่าหลาก
“ผมต้องได้คุณเดี๋ยวนี้”