เพลิงรักเหมันต์

“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงเรียบนิ่งของท่านประธานจอมเย็นชา เปล่งออกมาราวกับว่าเป็นส่วนหนึ่งหยาดน้ำฝน กระไอแห่งความเย็นเยือกยังแผ่ออกมาจากดวงตาของเขาด้วย
“ค่ะ” นัมนาบี ตอบสั้นๆ ประหม่าเขินด้วยว่าใต้ผ้านวมที่ห่มอยู่มิมีสิ่งที่เรียกว่าอาภรณ์แม้แต่ชิ้นเดียว
“ตื่นแล้ว...ก็ไปซะทีสิ”
“คะ?”
คิมทันยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก เดินไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียง กวาดสายตาคมกล้ามองหญิงสาวอย่างหมิ่นๆ
“เมื่อคืนฉันสนุกมาก แต่เกรงว่ามันไม่ได้ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลง ทุกอย่าง...ยังเหมือนเดิม”
“อะไรนะคะ” นาบีงงหนัก หมายความว่าอย่างไร เมื่อคืนไม่ใช่แบบนี้มิใช่หรือ ไหนเล่าเสียงอันไพเราะที่พร่ำบอกคำว่ารักกับเธอ ไหนเล่าดวงตาแสนเว้าวอนที่มองเธออย่างปรารถนา มันเป็นเหตุให้เมื่อคืนนี้เธอทำได้แค่ยินยอมพร้อมใจ ก็เรา...รักกันมิใช่หรือ!
“ใส่เสื้อผ้าแล้วกลับห้องของเธอซะ”
“หมายความว่ายังไงคะ”
“หมายความตามที่พูด หึๆๆ จะเมื่อคืนนี้หรือว่าเมื่อสองปีก่อน เธอ...ก็ยังง่ายเหมือนเดิม”
ฉึก!
วาจาประชดแสนเย็นชาปักลงมาที่กลางใจของคนฟัง เหมือนเกล็ดน้ำแข็งอันแกร่งกล้าถูกเหลาจนแหลมคมเพื่อพุ่งใส่หัวใจของนาบี
“ล้อเล่นใช่ไหมคะ เราดีกันแล้วไม่ใช่เหรอ อย่าพูดแบบนี้สิ ฉันเสียใจนะ”
“เรื่องของเธอสิ หัวใจดำๆ นั่นยังเป็นของเธอ เธอจะเสียใจ ดีใจ หรือว่าเป็นอะไรก็เรื่องของเธอ เพราะสำหรับฉันมันไม่มีค่าอะไรเลย”