ซีซือบรรณาการ

เขาไม่แม้แต่ต้องการชายาหรืออนุ หากแต่ต้องการสตรีมาเพียงอุ่นเตียง เธอเป็นสาวพูดน้อย ขี้เกรงใจ แต่กลับกลายมาเป็นยอดพธูหัวใจ
.......................................................................
เขานอนเอนกายอยู่ในสวนหลังจวน อยู่นาน เขาพลันหลับตาลง สักครู่หนึ่ง ห้วงความคิดก็ปรากฎภาพหญิงสาว หน้าตาจิ้มลิ้ม ทรวดทรงช่างอ้อนแอ้นอรชร ผิวลื่นไหลเพียงได้สัมผัสก็มิอาจจะละมือ ผมนางดำขลับดั่งแสงรัตติกาล ดวงตากลมโต แม้กระทั่งกลิ่นกายนั้นช่างเย้ายวน นางช่างเป็นหญิงสาวที่อ่อนต่อโลก ไร้เดียงสา นางมักส่งสายตาหวาดกลัว มาที่เขาเสมอในห้วงความคิด หลังจากนั้น เขาเปล่งเสียงอย่างแผ่วเบา
" เจ้าตัวโง่งม ก็แค่สตรี "
......................................................................
" ข้าไม่หิวอาหาร แต่ข้าหิวอย่างอื่น."
" ท่านจะกินอะไรเจ้าคะ เดี๋ยวข้าไปหามาให้ "
" ข้าหิว.. "
...........
" เสี่ยวหลาน ข้าหิวแล้ว ข้ากินเจ้าได้หรือไม่ "
" ท่านหิวอีกแล้วหรือเจ้าคะ !! "