เล่ห์รักหัวใจจอมลวง

“อย่าทำอะไรพิชชี่นะ คุณดลเคยสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรจนกว่าจะแต่งงาน”
“จำได้ครับ แค่อยากให้อยู่ด้วยกันสักพักค่อยกลับ” ณดลผลักร่างบางลงนั่งที่โซฟาก่อนจะรีบนั่งตาม
“ก็ไม่มีอะไรแล้วนี่คะ คุณก็ช่วยตัวเองได้” ดวงตาโตมองหน้าคนเจ็บพร้อมกับลุกยืน
“จะไปไหนพิชชี่”
“กลับค่ะเดี๋ยวไปร้านเสื้ออีก มีอะไรก็โทรหาพิชชี่ละกันค่ะ” หญิงสาวกำลังหันหลังแต่ก็ช้าไปเมื่อมือหนาคว้าข้อมือเธอและดึงลงนั่งที่ตักพร้อมกับสวมกอดจากด้านหลัง
“อย่าดิ้น คุณนั่งทับอะไรอยู่นะ ไม่งั้นผมไม่รับผิดชอบสิ่งที่จะเกิดตามมา” คนฟังถึงกับหน้าแดงเมื่อก้มมองดูถึงรู้ว่าตัวเองนั่งที่ตักชายหนุ่ม
“ลูกผู้ชายสัญญาไว้ ว่าจะไม่ทำอะไรพิชชี่ จนกว่าจะแต่งงานจำได้ไหม” คนร่างบางทวงคำสัญญาจนคนฟังรู้สึกหงุดหงิดใจทันที
“เอะอะก็คำสัญญา ผมรักคุณ แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก ยังไงเราก็ต้องแต่งงานกัน”
“พิชชี่ยังไม่ได้รับปากคุณดลนะ คุณคิดไปเองทั้งนั้น อีกอย่างคุณทำงานอะไรพิชชี่ยังไม่รู้เลยค่ะ” ปรายฟ้าเริ่มขยับตัวจนคนร่างหนายิ้มมุมปากทันที
“บอกว่าอย่าขยับ…มัน…ขยับตาม” คนฟังถึงกลับหน้าแดงทันทีเมื่อได้ยิน
“ปล่อยค่ะ จะกลับแล้ว” ร่างบางขยับตัวจนอีกคนนั่งจ้องหน้าพร้อมกับเลิกคิ้วแล้วชี้ที่ตักตัวเอง