ลำนำดอกเหมย เล่ม 2

เล่มนี้เป็นเล่มจบของลำนำดอกเหมยนะคะ หวังว่าคงจะชอบกันค่ะ
---------------------------
เฟยหลงซ่างคิดว่าเขากอดเด็กทั้งสองแน่นไปจึงรีบคลายอ้อมกอด เมื่ออ้อมกอดคลายออก ทั้งหานเย่วเม่ยและหานเย่อหมิงต่างก็รีบออกจากอ้อมกอดเขาวิ่งไปยังหน้าห้องโถงอีกครา เฟยหลงซ่างคิดว่าเด็กๆ จะหนีเขาเพราะหวาดกลัวเขาจึงรีบตามและเอ่ยอย่างร้อนใจ
“ช้าก่อนเราไม่ทำอันตรายพวกเจ้า”
เด็กทั้งสองเมื่อข้ามธรณีประตูไปได้ก็ไม่ได้วิ่งหนีอีก พวกเขาต่างคุกเข่าอยู่ไม่ไกลจากหน้าธรณีประตูเท่าไรนัก มือของเด็กทั้งสองประคองสิ่งใดอยู่บนพื้นด้วยความทะนุถนอมแต่ใบหน้ากลับเสียใจอย่างสุดซึ้ง เฟยหลงซ่างชะงักเท้าทำได้เพียงแค่ยืนมอง
“ฮือ...หยกของท่านพ่อ ทำอย่างไรดีหมิงเอ๋อร์ หยกที่ท่านพ่อให้แก่ท่านแม่แตกแล้ว” หานเย่วเม่ยเงยหน้าถามหานเย่อหมิงน้ำตาไหลพรากออกมาทันที
หยกขาวมันแพะนั้นหลุดออกจากมือของหานเย่อหมิงตอนที่หานเย่วเม่ยสะดุดธรณีประตู เด็กทั้งสองเห็นมันหล่นแตกก็ตกใจอย่างมาก รีบกลับมาดูเห็นสภาพแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ก็ยิ่งรู้สึกผิดและเสียใจ
“อย่าร้องไห้เม่ยเอ๋อร์ ไว้ข้าจะบอกท่านแม่เองว่าข้าขโมยมันออกมาเล่นแล้วทำแตก เจ้าไม่ต้องกลัวข้าจะไม่ให้ท่านแม่ลงโทษเจ้า” หานเย่อหมิงนั้นก็มีน้ำตาคลอหน่วยแต่ก็ไม่ร้อง เด็กทั้งสองช่วยกันกอบเศษหยกที่แตกเป็นเสี่ยงๆ นั้นอย่างเบามือ
“ได้อย่างไรเล่า ข้าเป็นคนเสนอให้เอาของสิ่งนี้มาให้จีเอ๋อร์ดูเอง” เพราะจีเอ๋อร์เอาแต่บอกว่าท่านพ่อของเขานำสิ่งโน้นสิ่งนี้มาให้ หานเย่วเม่ยก็อยากให้จีเอ๋อร์รู้เช่นกันว่านางก็มีของที่ท่านพ่อนำมาให้เช่นกัน ไม่ใช่มีแต่ของที่ท่านแม่หามาให้ ใครจะไปรู้ว่าเมื่อนำมาแล้วท่านอาจารย์จะเห็นแล้วพาพวกนางมาที่นี่
“แต่ข้าเป็นคนลอบเอามา เจ้าอย่าได้ร้องไห้ไป” แม้จะเอ่ยเช่นนั้นแต่ในใจของหานเย่อหมิงก็รู้สึกผิดอย่างมาก เขาทำของสำคัญของท่านแม่แตกหักเสียแล้ว
เฟยหลงซ่างเห็นเด็กทั้งสองมีท่าทางเสียใจและเสียดายหยกชิ้นนั้นมากในใจของเขาทั้งรู้สึกยินดีและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน เดินไปนั่งข้างเด็กทั้งสองเอ่ยถาม
“หยกชิ้นนี้สำคัญกับพวกเจ้ามากหรือ”
“สำคัญกับพวกข้ามากและสำคัญกับท่านแม่มากยิ่ง” หานเย่วเม่ยหันมาตอบด้วยแววตาโกรธขึ้งดวงตายังคงมีประกายของน้ำตาที่ยังไม่หยุดไหล “เป็นเพราะท่านลุงหากท่านลุงไม่โกหกท่านอาจารย์ว่าหยกชิ้นนี้เคยเป็นของท่านลุง หยกชิ้นนี้ก็คงไม่แตกอย่างนี้ ข้าโกรธท่านลุงแล้ว ท่านลุงเป็นคนไม่ดี” เพราะความโมโหที่หยกแตก และคิดว่าท่านลุงโกหกว่าหยกชิ้นนี้เคยไปของท่านลุง หานเย่วเม่ยจึงไม่สนใจสิ่งใดต่อไปอีกร้องไห้ไปพร้อมกับบอกกับเฟยหลงซ่างว่านางโกรธเขา
----------------------------
ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ

#นิยายรักจีนโบราณ