บ่วงรักนายหัวทมิฬ

“อย่าทำอะไรพี่ธารนะ” ร่างบางร้องออกมาด้วยเสียงตื่นตระหนก แววตาของเขาบ่งบอกว่าไม่ได้พูดแค่ต้องการจะขู่เท่านั้น
“ถ้าไม่อยากให้ฉันฆ่ามัน....เธอก็ต้องอยู่กับฉันแล้วทำตัวดีๆ”
“แล้วนายจะให้เราอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่...คุณป๋าต้องสงสัยแน่ๆ แล้วก็ต้องส่งคนออกตามหาเรา นายอาจจะเดือดร้อนก็ได้นะ” นิชานันท์เตือนเขาด้วยความเป็นห่วงแกมขู่ไปด้วย ถึงเธอจะเปลี่ยนความคิดของเขาไม่ได้ในตอนนี้ แต่เธอก็จะไม่หมดความพยายาม
“นี่เธอกล้าขู่ฉันเหรอ...เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงก็ขอบใจนะที่เตือนสติ ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง...อ่อ แล้วก็เลิกเรียก ‘ผัว’ ตัวเองว่า ‘นาย’ สักที...ฟังแล้วไม่เข้าหูเอาซะเลย” รังสิมันตุ์พูดด้วยน้ำเสียงเข้มแต่อ่อนลง
“หา...” หญิงสาวมองปากเขาตาค้าง ครางออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อหู ‘ผัว’ อย่างนั้นเหรอ หยาบคายที่สุดเลย ผัวเผออะไรกัน
“ไม่ต้องดีใจจนตาค้างขนาดนั้นก็ได้นะ...ไหนลองเรียกพี่เสือซิ” เขาสั่งเสียงเข้ม ไม่ได้สนใจอาการอ้าปากหวอของเธอเลยสักนิด
“พะ พี่ สะ เสือ” นิชานันท์เอ่ยเสียงเบาตะกุกตะกักอย่างไม่คุ้นชิน แต่ก็ไม่กล้าขัดใจเขา เหมือนเขาจะอารมณ์ดีขึ้นแล้ว ไม่อยากจะสุมฟืนลงกองไฟให้มันโหมกระหน่ำขึ้นมาอีก
เขาช่างเปลี่ยนอารมณ์ได้รวดเร็วเหลือเกิน....สุดจะคาดเดาได้จริงๆ