BLACK ROSE II หัวใจรักต้องมนตรา ( ริชาด )

“ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะไอ้ปีศาจสารเลว!”
เสียงหวานตะโกนใส่ใบหน้าหล่อเหลาที่แสนจะเย็นชา หากคนฟังไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย เขามองเธอแล้วเหยียดยิ้ม
“หึ… พวกมนุษย์น่าสมเพช”
“แต่เชื่อเถอะว่าฉันน่าสมเพชน้อยกว่าปีศาจโสมมอย่างแก” สาวเจ้าไม่ยอมแพ้ในความเสียเปรียบของตน แม้ตกเป็นรองแต่ฝีปากไม่ได้ด้อยเลยสักนิด
คนฟังควันออกหู… กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น
“แล้วรู้อะไรไหมว่าปีศาจโสมมอย่างฉันมันจะจัดการยัยมนุษย์หน้าโง่แบบเธอยังไง!” เสียงเข้มเอ่ย แววตาดุดันจนร่างบางเริ่มหวาดกลัว
“ยะ อย่าเข้ามานะ!” คนตัวเล็กขู่ฟ่อ
“ปีศาจโสมมอย่างฉันไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งของใคร!”
คนตัวโตเอาแต่ย้ำคำว่า ‘โสมม’ ไม่หยุด ราวกับจะต้องลึกลงไปว่าเธอมองเขาด้วยความรังเกียจแค่ไหน
ใช่… ริชาดรู้สึกเจ็บกับคำพูดของหญิงสาว
ร่างสูงก้าวเท้าเข้าใกล้ร่างบางมากยิ่งขึ้น ลานนาเองก็ถอยเท้าหนีจนพลาดล้มลงไปกับเตียงกว้าง ความนุ่มของที่นอนไม่ได้ทำให้สบายใจ ตรงกันข้ามมันยิ่งเหมือนเปลวไฟที่เผาจิตใจให้แหลกลาญ
“ถอยไปนะริชาด ถอยไป ไอ้ปีศาจบ้า ไอ้โรคจิต!” ลานนาเขวี้ยงหมอนใบโตใส่ใบหน้าหล่อเหลา
หมับ!
มือหนากระชากข้อเท้าเล็กที่ดิ้นรนจะหนีให้กลับมายังใต้ร่างตน…
“กรี๊ด!!!”
เสียงกรีดร้องหาอิสรภาพที่หลังจากนี้เธอจะไม่มีวันได้!