สุดท้าย... ฉันก็ไม่ขึ้นคาน

“ขอพี่จูบหน่อยได้ไหมคนดี”
น้ำพราวก้มหน้าลงทันที เพราะไม่คิดว่าจู่ๆ อีกฝ่ายจะขอจูบเอาซึ่งๆ หน้า
“นะให้พี่มัดจำหน่อยนะครับคนดีของพี่หมอ”
คราวนี้ดูเหมือนเขาไม่รอคำตอบ หรือรอให้อีกฝ่ายอนุญาตแต่อย่างไร
เขาเชยคางคนขี้อายขึ้น แล้วก็ประกบริมฝีปากตัวเองเข้ากับริมฝีปากระเรื่อชมพูนั้นอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวเจ้าหล่อนจะเจ็บเช่นนั้น เขาจูบนิ่งๆ ทิ้งไว้เช่นนั้นคู่หนึ่งแล้วค่อยๆ ถอนออก
“พี่รักน้องเจ้าขานะครับ... แต่งงานกับพี่นะครับคนดี”
และเขาก็เอ่ยขอแต่งงานอีกเป็นครั้งที่สาม
“ค่ะ”
น้ำพราวรับคำ แล้วก็ดึงมือเขาออกจากรอบเอวตัวเอง แล้วค่อยๆ ถอยหลังออกจากเขาเพื่อทิ้งช่วงห่าง
“ในที่สุด... ฉันก็มีวันนี้... ไอ้เจ้าขาแกได้ลงจากคานแล้ว... ฉันไม่ต้องขึ้นคานแล้ว”
น้ำพราวเอามือป้องปากตัวเองแล้วตะโกนออกมาดังก้องฟาร์มเลยทีเดียว และด้วยความที่พื้นที่เป็นที่โล่งละมีภูเขาโอบล้องทำให้ได้ยินเสียงสะท้อนของตัวเองด้วย หญิงสาวหัวเราะชอบใจแล้วเธอก็วิ่งเข้าโผกอดชายหนุ่มตรงหน้าเอาไว้แน่น น้ำตาแห่งความสุขไหลรินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มอันสวยงามของเธอ...