ราคีซ่อนรัก

ภีมพล...เขาเคยปล่อยให้เธอจากไปเพราะคิดว่ามันคือสิ่งที่ถูกต้อง
ณฐิตา...เธอจำต้องจากไปเพราะราคีที่เขาก่อไว้ ก่อกำเนิดโซ่ทองคล้องใจที่เขาไม่เคยต้องการ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“คุณกล้าดียังไงมาบุกรุกบ้านฉัน เข้ามาตะโกนโวยวายสร้างความหวาดกลัวให้กับลูกๆ ของฉัน…ฉันจะแจ้งความ ถ้าคุณยังไม่ยอมกลับออกไป” เสียงหวานขู่ฟ่อไม่ต่างจากแม่เสือที่ปกป้องลูกน้อยในรัง
“เหรอ กลัวจังเลย” มือใหญ่ยกขึ้นทาบอก “อย่าแจ้งความนะ...!”
ณฐิตากัดริมฝีปากแน่น จ้องคนที่ทำท่าล้อเลียนว่าหวาดกลัวอย่างโมโหสุดๆ
“ตกลงลูกใคร ให้พ่อมันมากางปีกปกป้อง ไม่ดีกว่าเหรอ” คนมือไวคว้าเอวบางของคนตรงหน้าเอาไว้
“เอามือสกปรก…ออกไปจากตัวฉัน เดี๋ยวนี้!” เธอแว๊ดใส่คนที่ดึงรั้งจนสุดท้ายเธอก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาจนได้
“แต่พี่ว่า...มันก็สะอาดดีนะ” คนพูดยกมือให้คนที่เอาแต่สะบัดตัวดม “แต่...ถ้ามันจะสกปรกมันก็เพราะว่า...”
เธอมองมือนั้นนิ่ง เขาจงใจเว้นวรรคพูดจาหลายแง่ให้เธอได้อาย
“เพราะว่ามันเคยปรนเปรอใครบางคนมั้ง” ภีมพลปลายตามองเรือนร่างอ้อนแอ้นที่อยู่ในชุมคลุมตัวยาว คลุมทับเสื้อกล้ามโนบรากับกางเกงผ้าฝ้ายใส่นอนสบายตัว
“หยาบคาย!” มือบางรีบจับสาบเสื้อคลุมแน่น แต่แล้วก็สะดุ้งโหยงเมื่อแขนแกร่งจงใจขยับลงต่ำก่อนที่มือร้ายจะเริ่มขยำขยี้บั้นท้ายของเธอ “ปล่อย! คุณกำลังลวนลามฉันอยู่นะ” ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อย เธอกลับถูกช้อนก้นอุ้มจนตัวลอยขึ้นจากพื้น
ภีมพลส่งยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับกระเตงคนที่ขัดขืนขึ้นมาเข้ากระเอว
“คุณ! ปะ...” ท่วงท่าน่าเกลียดที่ถูกบังคับให้กระทำ สร้างความอับอายณฐิตามากที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต
“ก็เคยลวนลามกันจนได้สองตัวข้างบนมาแล้วนี่ จะทำตัวที่สามคืนนี้จะเป็นไรไป”
“ลูกฉันเป็นคน ไม่ใช่ ‘หมา’” ร่างบางดิ้นรนปัดป้องพัลวันเมื่อถูกโน้มเข้าใส่ เขาเดินกระเตงเธอไปวางลงบนเคาน์เตอร์ห้องครัว ก่อนจะยืนคาอยู่กลางหว่างขาแบบนั้น
“ขยับออกไปสักที ฉันอึดอัด!” เธอแหวใส่คนที่ยังยืนนิ่ง พยายามควบคุมสติตนเอง สะกดจิตตัวเองให้ไม่กลัว
ต้องไม่กลัว ต้องไม่กลัว
“ทำบ้าอะไรน่ะ!” มือบางรีบคว้ามือใหญ่โตที่กำลังปลดกระดุมเสื้อแน่น
“แก้ผ้า ทำลูกอีกคนไง”